Zbliża się koniec roku liturgicznego i w dzisiejszej Ewangelii nasz Pan przypomina, że przyjdzie czas rozliczenia. Nadejdzie moment decydujący, na który składają się wybory i decyzje, które podejmujemy „tu i teraz”. W chwili chrztu św. otrzymaliśmy talent wiary, nie po to, by go zakopać, lecz by z nim współpracować i aby go pomnożyć. Trzeba stracić, by zyskać. Głupiec, który myślał, że jest mądry. Miłość nie jest po to, by ją zakopać, lecz by ją rozwijać każdego dnia: w zdrowiu i w chorobie, w dobrej i złej doli, aż do śmierci.

Ostatnie niedziele w roku liturgicznym wprowadzają w tak zwane sprawy ostateczne człowieka. Słowo Boże mówi o końcu świata, Sądzie Ostatecznym, zbawieniu, niebie i piekle, nagrodzie i karze. W języku biblijnym „dzień Pański” oznacza szczególne objawienie się Boga. Pierwszym takim „dniem Pańskim” było przyjście Jezusa na świat oraz Jego śmierć i zmartwychwstanie. Teraz oczekujemy drugiego przyjścia Jezusa na ziemię. Nikt z ludzi nie zna ani dnia, ani godziny Jego przyjścia. Ewangelia pokazuje, że nasze czuwanie nie może być bezczynnością; ma być wypełnione działaniem i życiem. Każdy człowiek otrzymał od Boga jakieś talenty: każdy według swoich zdolności.

Życie człowieka musi być aktywne pod wieloma względami. Jednym z najważniejszych zadań jest dobre i szlachetne wykorzystywanie swoich talentów. Wyraz „talent” ma kilka różnych znaczeń, dosłownych i symbolicznych. Pan Jezus użył słowa „talent” jako symbolu do ułożenia kolejnej przypowieści o naszym życiu. Celem Jezusa było zbawienie ludzi poprzez wiarę. Można powiedzieć, że talenty z dzisiejszej Ewangelii to wiara. Można też powiedzieć, że talenty z dzisiejszej Ewangelii to miara naszego życia: dobrych i szlachetnych uczynków. Każdy z nas może służyć Bogu i ludziom w różny sposób. Biblia wiele razy przypomina, że w oczach Boga nie jest sprawą całkiem obojętną sposób wykorzystywania przez nas pieniędzy czy innych bogactw materialnych i niematerialnych. W trakcie homilii można wykorzystać monety i banknoty. Potrzebna będzie także mała łopatka do kopania ziemi.

Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny (Mt 25,13). Stara pokusa: wszystko tylko nie Ewangelia i prostota Krzyża (Denis de Rougemont). Dzisiejsza przypowieść – dwa etapy zaślubin w Izraelu. Powrót oblubieńca należał do samej istoty procedury zaślubin i nie był czymś nadzwyczajnym, wyjątkowym i zaskakującym. Światło – znak miłości i tęsknoty oblubienicy. Św. Ignacy mówi, że żyjemy po to, by Panu Bogu służyć, cześć Mu oddawać i przez to dojść do zbawienia. Czy o tym pamiętam? Życie duchowe nie jest drogą samodoskonalenia, lecz oczekiwaniem na pełne zjednoczenie z Oblubieńcem.

Stawiajmy nie na „jakoś to będzie” codziennego życia, ale na jakość myśli, wyborów i ich realizacji. Życie to wyprawa, która kończy się spotkaniem w cztery oczy. Trzeba wyjść z domu, by na nią wyruszyć. Trasa prowadzi do nieba. Ekwipunek na drogę to przede wszystkim lampa, która oświeca kroki w nocy. Napełniamy lampę za pomocą prostych środków: codzienna modlitwa, adoracja Najświętszego Sakramentu, Eucharystia, słowo Boże, służba dla bliźnich. Istotne jest też odniesienie do mądrości i roztropności przodków. Zaniedbanie kończy się katastrofą. Mały kamień wywołuje lawinę w górach. W świecie możemy zaobserwować plagę natychmiastowości: zgubną niecierpliwość, pragnienie, żeby mieć od razu to, co się chce. Tymczasem ziarno posiane rankiem nie przemieni się w kłosy zboża przy zachodzie słońca. Oliwa zapasowa wystarcza tylko do jednej lampy.

Na Bliskim Wschodzie w upalne dni śluby odbywały się wieczorem lub po zachodzie słońca, najczęściej w domach rodzinnych. Śluby i wesela zaliczamy do najpiękniejszych wydarzeń w życiu człowieka. Każdy, kto otrzyma zaproszenie na ślub, stara się wypaść jak najlepiej. Wesele jest wydarzeniem niepowtarzalnym. Pan Jezus zostawia w Ewangelii kolejną naukę: cokolwiek robisz, rób to dobrze. W naszym życiu jest czas gromadzenia wiedzy, doświadczeń i wiary. Jest również czas wykorzystywania zdobytych kwalifikacji. Życie nieustannie weryfikuje nasze umiejętności. Wiara jest lampą i płomieniem, który powinien świecić przez całe nasze życie, aż do chwili śmierci. Naśladujmy panny mądre i roztropne, które weszły na wesele oblubieńca. W trakcie homilii można wykorzystać tekst opowiadania zamieszczony w części z cytatami.

Jezus nie potępia konkretnych osób z imienia i nazwiska, czy ogólnie odwołując się do narodowości żydowskiej, ale potępia obłudny brak relacji między słowami a czynami, a także brak szczerości w relacjach z Bogiem i bliźnimi. Należy umieć krytycznie spoglądać na to, co wynika z ludzkiego błędu i nie tylko się tym nie zrażać, ale umiejętnie wykorzystać to jako lekcję pokory do budowania wspólnoty jeszcze bardziej świętej i bliższej ideałowi zostawionemu nam przez Pana! Wszystkie godności we wspólnocie chrześcijańskiej mają być rozumiane jako służba: „Największy z was niech będzie waszym sługą” (Mt 23,11).

Być może znamy księdza, który mówi ciekawe i dobre kazania. Chętnie go słuchamy, bo ma dar słowa. Problemem jest to, że postępuje inaczej i jego życie jest zaprzeczeniem jego słów. Jezus mówi: Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie (Mt 23,3). Każdy z nas jest odpowiedzialny za swoje życie. Przed Bogiem zdamy sprawę z własnego życia, a nie z życia innych ludzi. Każdy kapłan, który głosi słowo Boże, z pełnym realizmem doświadcza swojego człowieczeństwa – które jak u każdego innego człowieka – naznaczone jest słabością i grzechem. Kapłani zdają sobie sprawę, że muszą być pierwszymi słuchaczami i świadkami głoszonego słowa Bożego, ale też wiedzą, że ludzka słabość jest ciężarem, który niekiedy przeszkadza i nie pozwala żyć w pełnej wierności temu słowu.