Życie człowieka musi być aktywne pod wieloma względami. Jednym z najważniejszych zadań jest dobre i szlachetne wykorzystywanie swoich talentów. Wyraz „talent” ma kilka różnych znaczeń, dosłownych i symbolicznych. Pan Jezus użył słowa „talent” jako symbolu do ułożenia kolejnej przypowieści o naszym życiu. Celem Jezusa było zbawienie ludzi poprzez wiarę. Można powiedzieć, że talenty z dzisiejszej Ewangelii to wiara. Można też powiedzieć, że talenty z dzisiejszej Ewangelii to miara naszego życia: dobrych i szlachetnych uczynków. Każdy z nas może służyć Bogu i ludziom w różny sposób. Biblia wiele razy przypomina, że w oczach Boga nie jest sprawą całkiem obojętną sposób wykorzystywania przez nas pieniędzy czy innych bogactw materialnych i niematerialnych. W trakcie homilii można wykorzystać monety i banknoty. Potrzebna będzie także mała łopatka do kopania ziemi.

Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny (Mt 25,13). Stara pokusa: wszystko tylko nie Ewangelia i prostota Krzyża (Denis de Rougemont). Dzisiejsza przypowieść – dwa etapy zaślubin w Izraelu. Powrót oblubieńca należał do samej istoty procedury zaślubin i nie był czymś nadzwyczajnym, wyjątkowym i zaskakującym. Światło – znak miłości i tęsknoty oblubienicy. Św. Ignacy mówi, że żyjemy po to, by Panu Bogu służyć, cześć Mu oddawać i przez to dojść do zbawienia. Czy o tym pamiętam? Życie duchowe nie jest drogą samodoskonalenia, lecz oczekiwaniem na pełne zjednoczenie z Oblubieńcem.

Stawiajmy nie na „jakoś to będzie” codziennego życia, ale na jakość myśli, wyborów i ich realizacji. Życie to wyprawa, która kończy się spotkaniem w cztery oczy. Trzeba wyjść z domu, by na nią wyruszyć. Trasa prowadzi do nieba. Ekwipunek na drogę to przede wszystkim lampa, która oświeca kroki w nocy. Napełniamy lampę za pomocą prostych środków: codzienna modlitwa, adoracja Najświętszego Sakramentu, Eucharystia, słowo Boże, służba dla bliźnich. Istotne jest też odniesienie do mądrości i roztropności przodków. Zaniedbanie kończy się katastrofą. Mały kamień wywołuje lawinę w górach. W świecie możemy zaobserwować plagę natychmiastowości: zgubną niecierpliwość, pragnienie, żeby mieć od razu to, co się chce. Tymczasem ziarno posiane rankiem nie przemieni się w kłosy zboża przy zachodzie słońca. Oliwa zapasowa wystarcza tylko do jednej lampy.

Na Bliskim Wschodzie w upalne dni śluby odbywały się wieczorem lub po zachodzie słońca, najczęściej w domach rodzinnych. Śluby i wesela zaliczamy do najpiękniejszych wydarzeń w życiu człowieka. Każdy, kto otrzyma zaproszenie na ślub, stara się wypaść jak najlepiej. Wesele jest wydarzeniem niepowtarzalnym. Pan Jezus zostawia w Ewangelii kolejną naukę: cokolwiek robisz, rób to dobrze. W naszym życiu jest czas gromadzenia wiedzy, doświadczeń i wiary. Jest również czas wykorzystywania zdobytych kwalifikacji. Życie nieustannie weryfikuje nasze umiejętności. Wiara jest lampą i płomieniem, który powinien świecić przez całe nasze życie, aż do chwili śmierci. Naśladujmy panny mądre i roztropne, które weszły na wesele oblubieńca. W trakcie homilii można wykorzystać tekst opowiadania zamieszczony w części z cytatami.

Jezus nie potępia konkretnych osób z imienia i nazwiska, czy ogólnie odwołując się do narodowości żydowskiej, ale potępia obłudny brak relacji między słowami a czynami, a także brak szczerości w relacjach z Bogiem i bliźnimi. Należy umieć krytycznie spoglądać na to, co wynika z ludzkiego błędu i nie tylko się tym nie zrażać, ale umiejętnie wykorzystać to jako lekcję pokory do budowania wspólnoty jeszcze bardziej świętej i bliższej ideałowi zostawionemu nam przez Pana! Wszystkie godności we wspólnocie chrześcijańskiej mają być rozumiane jako służba: „Największy z was niech będzie waszym sługą” (Mt 23,11).

Być może znamy księdza, który mówi ciekawe i dobre kazania. Chętnie go słuchamy, bo ma dar słowa. Problemem jest to, że postępuje inaczej i jego życie jest zaprzeczeniem jego słów. Jezus mówi: Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie (Mt 23,3). Każdy z nas jest odpowiedzialny za swoje życie. Przed Bogiem zdamy sprawę z własnego życia, a nie z życia innych ludzi. Każdy kapłan, który głosi słowo Boże, z pełnym realizmem doświadcza swojego człowieczeństwa – które jak u każdego innego człowieka – naznaczone jest słabością i grzechem. Kapłani zdają sobie sprawę, że muszą być pierwszymi słuchaczami i świadkami głoszonego słowa Bożego, ale też wiedzą, że ludzka słabość jest ciężarem, który niekiedy przeszkadza i nie pozwala żyć w pełnej wierności temu słowu.

Każdy z nas ma różnych nauczycieli w szkole. Nauczycielami są także wszyscy ludzie, od których czegoś się uczymy. Do nas należy w dużej części wybór tego, czego chcemy się uczyć i wybór osób, od których chcemy się uczyć. Biblia to była jedyna księga, którą Żydzi traktowali poważnie. Jednak nie wszyscy rozumieli jej podstawowe przesłanie. Faryzeusze traktowali znajomość Biblii zbyt często w kategoriach teoretycznych. Oczekiwali przy tym na pochwałę z ich strony. Samochwała to człowiek, który nie czeka, aż inni go pochwalą, tylko dopomina się głośno pochwał ze strony ludzi. Niektórzy ludzie z przechwalania się czynią wręcz sposób na życie. O twoich sukcesach i umiejętnościach powinno świadczyć twoje życie, a nie twoje słowa. Jezus oczekuje od swoich uczniów pokory i skromności. W trakcie homilii można wykorzystać tekst wiersza Jana Brzechwy „Samochwała”.

Bóg, nasz Ojciec, przez Najświętszą Ofiarę okazuje wielkie miłosierdzie wszystkim wiernym zmarłym, których obdarzył łaską chrztu świętego. Dziś prosimy, by dał im pełnię wiecznej radości. Modlitwą pragniemy ogarnąć wszystkich, którzy spoczywają na naszym cmentarzu i na wszystkich cmentarzach świata, a także tych, co miejsce wiecznego spoczynku mają poza wszelkimi cmentarzami: w morzu, w górach i na polach bitew. Pamiętajmy o darach duchowych dla zmarłych. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: Ponieważ wierni zmarli, poddani oczyszczeniu, także są członkami tej samej komunii świętych, możemy pomóc im, uzyskując za nich odpusty, by zostali uwolnieni od kar doczesnych, na które zasłużyli swoimi grzechami (1479). Dzisiejsze słowo Boże wzywa nas do wiary w zmartwychwstanie i życie wieczne. Mówi nam, że Bóg przyjął wybranych jako całopalną ofiarę; przypomina, że to, co widzialne, przemija, a to, co niewidzialne, trwa wiecznie; informuje, że w domu Ojca Niebieskiego jest mieszkań wiele. Tych słów słuchali nasi zmarli. My też ich słuchamy podczas ziemskiego bytowania. Głęboka jest nasza wiara w życie pozagrobowe. Mamy przygotowane w niebie wieczne mieszkanie, które nie zniszczeje i będzie trwało na wieki. Chrystus wstąpiwszy do nieba, zatroszczył się o wieczne lokum dla każdego zbawionego. Ta prawda niech przenika nasze życie doczesne.