Dzisiejsza przypowieść mówi nam o dwóch postawach: wielkoduszności i przebaczeniu, które okazał pan wobec swego sługi oraz małoduszności i braku przebaczenia, które widzimy w postawie sługi wobec jego dłużnika. Tak naprawdę są tylko te dwie możliwości: albo jesteśmy miłosierni, albo niemiłosierni. Nie można w tym miejscu zachować neutralności. W centrum naszej wiary jest krzyż Chrystusa, Jego zbawcza męka. To na ołtarzu krzyża dokonało się zbawienie świata, gdy Pan wypowiedział słowa wielkiej absolucji: Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą co czynią (Łk 23,34). To wtedy dokonało się największe i ostateczne zwycięstwo dobra nad złem.

Jezus uczy swoich uczniów trudnej sztuki przebaczania w nieskończoność. W starożytnym świecie stosowano symbolikę liczb do wyrażania bardziej ogólnych prawd. Z jakich powodów Piotr wypytywał Jezusa o potrzebę przebaczenia? Pragnął doskonałości czy wręcz przeciwnie: szukał usprawiedliwienia? W wielu sytuacjach codziennego życia jesteśmy ranieni lub prowokowani do okazywania złości. Jezus przestrzega swoich uczniów przed odpowiadaniem złem na zło. Bez pomocy Ducha Świętego trudno jest przebaczyć swoim nieprzyjaciołom. Modlitwa do Niego powinna być początkiem szukania jedności. W trakcie homilii potrzebne będą małe kuleczki z papieru (najlepiej 77 sztuk) oraz kilkadziesiąt czystych, białych kartek.

Pełna nazwa dzisiejszego święta to: Święto Podwyższenia Krzyża Świętego. Nie jest to zatem Święto Krzyża czy też Święto Krzyża Chrystusowego. Chodzi w nim bowiem nie tylko o Krzyż, na którym skonał Jezus z Nazaretu, ale o wywyższenie tego Krzyża. Dzisiejsze czytania biblijne mówią o wywyższaniu i uniżaniu w historii zbawienia. Módlmy się o dar rozróżniania tego, co ważne, od spraw błahych. O dar rozeznania, gdzie jest góra i gdzie jest dół. Tradycja mówi, że św. Helena, matka cesarza Konstantyna Wielkiego, wybrała się na pielgrzymkę do Jerozolimy. Na Golgocie, w miejscu, gdzie oddał ducha Jezus Chrystus, Helena odnalazła pozostałości Krzyża. Krzyż został „podniesiony” do publicznego kultu.

Upomnienie braterskie jest chrześcijańskim sposobem na rozwiązywanie konfliktów w rodzinie, w pracy i w dalszym otoczeniu. Łatwo przychodzi nam oceniać życiowe postawy i decyzje innych ludzi. Bez mrugnięcia okiem krytykujemy, obmawiamy i rozsiewamy plotki. Uczeń Chrystusa, widząc brata, który błądzi, popełnia grzech lub czyni jakiekolwiek zło, jest zobowiązany iść i upomnieć go w cztery oczy. Jezus wielokrotnie przypominał nam wszystkim, że największą wartością w życiu każdego człowieka jest miłość. Każdy człowiek jest powołany do życia we wspólnocie z Bogiem. Spoiwem tej wspólnoty jest miłość. Naszą odpowiedzią na miłość Boga ma być również miłość. Najpierw miłość do Boga, a potem miłość do człowieka. Te dwie miłości zawsze idą w parze. Miłość do Boga i bliźniego stanowi najważniejszą motywację braterskiego upomnienia.

Ewangelia stawia przed nami trudne zadanie: chodzi o umiejętność upominania drugiego człowieka. Niektórzy nie mają z tym żadnych problemów: potrafią bez mrugnięcia okiem wytknąć komuś jego błędy. Dla większości z nas upominanie innych jest niełatwym zadaniem. Trudno jest prosto w oczy wypomnieć cudze błędy. Niekiedy brakuje nam śmiałości, aby zwrócić komuś uwagę. Nie chcemy popsuć naszych przyjaźni czy dobrych relacji (zwłaszcza gdy mamy się krytycznie wypowiedzieć np. o naszym przełożonym w pracy). Czytania biblijne uprawniają nas do stwierdzenia, że istnieje szczególny rodzaj chrześcijańskiego napominania. Św. Mateusz przedstawia w bardzo konkretny sposób cztery etapy upominania.

Przez całe życie człowiek zdobywa wiedzę zawodową, życiową i religijną. Niedzielne czytania z Ewangelii można porównać do zadania domowego, które otrzymujemy do odrobienia w szkole Jezusa. Jesteśmy odpowiedzialni nie tylko za siebie, ale także za ludzi, pośród których żyjemy. Początek roku szkolnego to często okres narzekania, że trzeba wracać do nauki, ale też czas radości ze spotkania z kolegami i snucia ambitnych planów, robienia postanowień związanych z nauką i innymi obowiązkami. Bardzo często początkowy entuzjazm i zapał zmieniają się w zmęczenie i zniechęcenie. Do współpracy należy zaprosić Ducha Świętego. Nasze dobre plany i postanowienia będą jeszcze lepsze i jeszcze trwalsze, jeżeli On sam zacznie je wspierać. W trakcie homilii można wykonać z dziećmi prezentację. Dla każdego z uczestników potrzebny będzie patyczek (np. od szaszłyka) i biała kartka. Opcjonalnie można nanieść na kartce wizerunek gołębicy – Ducha Świętego, wykonany techniką kropek do połączenia lub mozaiki do kolorowania.

Słowo Boże przeznaczone na dzisiejszą niedzielę podejmuje temat krzyża i cierpienia. Jezus mówi o czekającym Go cierpieniu, śmierci i Zmartwychwstaniu, a Piotr, który w dobrej wierze protestuje, otrzymuje od Jezusa surową naganę i zostaje nazwany szatanem. W pierwszym czytaniu prorok Jeremiasz mówi o swoim cierpieniu. Św. Paweł w swoim liście zachęca, abyśmy dali nasze ciała na ofiarę, żywą, świętą i miłą Bogu. Dla chrześcijanina sprawą najważniejszą powinno być poznanie i wypełnienie woli Boga. Krzyż kojarzy się nam z cierpieniem i ofiarą, dlatego tak trudno go przyjąć.

Pouczająca anegdota z życia malarza na dworze króla Aleksandra Wielkiego, Apellesa. Na krytyczne słowa szewca na temat wystawionego obrazu z ust malarza padły słynne łacińskie słowa: Ne sutor ultra crepidam, czyli „Niech szewc nie wyrokuje powyżej kopyta”. To porzekadło nakłania do pokory w ocenianiu drugiego człowieka i jego dzieł. Żeby coś oceniać, należy posiadać pewną wiedzę na ten temat. W przeciwnym razie nasza ocena może brzmieć dość zabawnie, jak ocena szewca, któremu się wydaje, że umie oceniać arcydzieła malarstwa. W dzisiejszej Ewangelii Jezus przedstawia swoim uczniom Boże dzieła i plany zbawienia. Boże dzieło zbawienia jest arcydziełem Jego miłości i mądrości. Boży plan cierpienia, męki, śmierci Chrystusa, w ludzkim odczuciu wydawał się zupełną porażką i klęską.