Alpinizm, wspinaczka wysokogórska czy też zwykła turystyczna przygoda są tak pociągające, bo wymagają wysiłku. Kształtują naszą postawę, charakter. Góry uczą wspinaczki – nie tylko w sensie dosłownym, ale również jako przezwyciężania samego siebie. Uczą wolności. Jezus zabiera uczniów na górę Tabor, by tam się wobec nich przemienić. Żeby doświadczyć tego cudu, uczniowie musieli włożyć dużo wysiłku, musieli też oderwać się od swojej codzienności. Trzeba wysiłku, by oderwać się od swojej codzienności i spojrzeć z góry, aby zobaczyć więcej.

Góry stały się miejscem wielu ważnych wydarzeń historii zbawienia. Czym była biel, a może światło czy promieniowanie, które wychodziło z Jezusa? Światło jest w Biblii symbolem mądrości, dobrej drogi życia, a nawet samego Boga. Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie. Chrześcijanin świeci światłem Bożym. Czasem nie trzeba dużo, aby być takim światełkiem dla ludzi. Pan Jezus zostawił w naszych rękach i w naszym sercu moc czynienia świata odrobinę lepszym. Trzeba tylko nauczyć się używać tej mocy. W trakcie homilii można dla zilustrowania opowiadania wykorzystać papierowe zabawki, zwierzątka i kwiaty (origami).

Wielki Post – czas opowiedzieć się po stronie Boga. Kusiciel i jego pokrętna motywacja religijna. Św. Jan Paweł II wielokrotnie przypominał, że żadna religia nie może być usprawiedliwieniem dla zła, terroru i wojny. Prawdziwa i jedyna święta wojna toczy się w duszy ludzkiej, gdzie nieustannie walczymy o zwycięstwo prawdy, dobra i miłości. Pokusa – miłe złego początki. Gdy kuszona Ewa (a w zasadzie już skuszona) spojrzała na zakazany owoc tak, jak chciał kusiciel, została zaślepiona jego wizją szczęścia i dobra: Wtedy niewiasta spostrzegła, że drzewo to ma owoce dobre do jedzenia, że jest ono rozkoszą dla oczu i że owoce tego drzewa nadają się do zdobycia wiedzy (Rdz 3,6). W tym jednym doświadczeniu kryje się: dobro, rozkosz i wiedza. Ale pojęcia te zostały oderwane od źródła prawdy jakim jest Bóg. Szatan – krętacz gardzący człowiekiem. Pokora Jezusa i zwycięstwo Zbawiciela na krzyżu.

W Środę Popielcową Kościół przypomina bolesną prawdę o naszym życiu: Prochem jesteś i w proch się obrócisz (Rdz 3,19). Okres Wielkiego Postu ma nas pobudzić do podjęcia drogi osobistej odnowy nawrócenia. Ten czas uświadamia nam także konieczność walki z szatanem, który jest źródłem wszelkiego zła. Słowo Boże czyni nas świadkami dialogu diabła z Jezusem. Jezus nie negocjuje z szatanem. Jest bezkompromisowy. Szatan jest upadłym duchem, który odwracając się od Boga, stał się przeciwnikiem zarówno Boga jak i człowieka. Tylko w jedności z Chrystusem możemy pokonać szatana i jego pokusy. Jezus przypomina nam dzisiaj, że jesteśmy uczestnikami przymierza, które Bóg zawarł z nami w sakramencie chrztu.

Jak podaje św. Marek Ewangelista, Jezus wiedziony przez Ducha udał się na pustynię zaraz po chrzcie w Jordanie a przed podjęciem swojej działalności w Galilei. Ewangelia opisuje pobyt Jezusa na pustyni, wspominając o zwierzętach – jest to nawiązanie do stworzenia i życia w raju. W tekście wspomniani są również aniołowie i szatan. Każdy miał swoją rolę do spełnienia. Aniołowie usługiwali Jezusowi. Na czym polegało usługiwanie? Posługa aniołów miała prawdopodobnie charakter duchowy i modlitewny. Wspierali Jezusa w Jego decyzji o zbawieniu świata przez krzyż. Ludzie ochrzczeni współuczestniczą w ofierze Chrystusa, ofiarują Mu swoje wyrzeczenia i modlitwy. Wykonując trudne wielkopostne uczynki, służymy Jezusowi tak, jak aniołowie na pustyni. W trakcie homilii potrzebne będą kartki formatu A4 dla każdego dziecka obecnego na Mszy św. Na kartce należy wydrukować słowa: modlitwa, post, ofiara, dobry uczynek, odwiedziny, pomoc, spowiedź, uśmiech, przebaczenie, zgoda, pokój.

Posypanie głów popiołem przypomina nam o prochu, a którego powstaliśmy, a zarazem wskazuje na potrzebę pokuty w celu powrotu do Boga. Nawrócenie dokonuje się przez przyjęcie myślenia, pragnień, rozwiązań, które daje nam Bóg w Biblii. Jest ono koniecznym odejściem od wszystkiego, co wybraliśmy w nieposłuszeństwie Bogu. Naszemu nawracaniu się powinna towarzyszyć łaskawość i miłosierdzie, przebaczenie i jałmużna, post i modlitwa. Udzielanie wsparcia innym (jałmużna) powinno być czynione bez rozgłosu, dla dobra potrzebujących. Czysta intencja powinna towarzyszyć też pozostałym praktykom wielkopostnym. Nawróceniu człowieka zawsze towarzyszy modlitwa, ona jest miejscem jego przemiany. Troska o modlitwę jest silnym pragnieniem życia z Bogiem, w Bogu i dla Niego. Prawdziwy post oczyszcza ciało i umysł, uwalnia od smutku i przygnębienia, otwierając na radość i życie w Duchu Świętym.

Św. Paweł zaskakuje nas dzisiaj. Pisze do wspólnoty w Koryncie słowa, które – po wyrwaniu z kontekstu – mogłyby nas poprowadzić na życiowe manowce: Staram się przypodobać wszystkim (por. 1 Kor 10,33). Życiowa strategia: „chciałbym przypodobać się wszystkim za wszelką cenę” nie jest ewangeliczną metodą na życie. Mądrość ludowa też nam o tym mówi: „Jeszcze się nie narodził, kto by wszystkim dogodził”. Bajka o młynarzu, jego synu i ośle. Młynarz słuchał porad przechodniów. Raz prowadził nieobładowanego osła, potem jechał na nim sam, później – razem z synem. Na koniec – naraził się na kpiny, niosąc osła wraz synem. Morał: nie można zadowolić wszystkich.

Gromadzimy się w każdą niedzielę na Eucharystii, by wsłuchiwać się w słowo Boże i przyjąć pokarm świętych. W tych znakach Pan jest obecny pośród nas. Doświadczamy różnych chorób fizycznych. Dzisiejsza Ewangelia mówi o bardzo dotkliwej chorobie – o trądzie, który skazuje chorego na izolację od ludzi zdrowych. Stojąc tak blisko ołtarza Jezusa, widzimy naszą ludzką niemoc; wyraźnie widzimy też chorobę naszej duszy, którą jest grzech. Przychodźmy do Jezusa po uzdrowienie. Tak często jesteśmy słabi, zagubieni, czujemy się pozostawieni sami sobie. Jezus nas uzdrawia. Eucharystia jest miejscem udzielania nam łaski. Słowo Boże nas oczyszcza i kieruje naszymi krokami, Eucharystia dodaje nam mocy, stając się dla nas pokarmem w drodze do domu Ojca. Jezus nas posyła do ludzi utrudzonych codziennością, abyśmy zanieśli im nowinę o Bożej łasce.