Pewne niedobre cechy ludzkiego charakteru określamy czasem jako cechy faryzejskie. W postawie faryzeuszy ujawniła się przewrotność, a jej przeciwieństwem jest prostolinijność i szczerość. Wykorzystywanie ludzkiej prostolinijności i łatwowierności jest złą postawą. Ludzie czasami udają życzliwość i szacunek dla rozmówcy, choć źle o nim myślą i mówią. O takich ludziach mówimy, że są dwulicowi. Przewrotność może dotknąć każdego człowieka: małego i dużego, biednego i bogatego, artystę i polityka itd. Jezus mówił szczerze, co myśli o niektórych ludziach, ale nie starał się budować swojej popularności ich kosztem. Ewangelia zachęca nas do postępowanie uczciwego, szlachetnego i prostolinijnego. W trakcie homilii potrzebny będzie dość duży stolik ze zmywalną powierzchnią, kilka surowych jajek i jedno ugotowane na twardo.

Starotestamentalne obrazy uczty zwracają uwagę na ostateczny cel ludzkiego życia, natomiast nauczanie Jezusa o królestwie Bożym mówi o odpowiedzi człowieka na Boże zaproszenie do współpracy. Jezus nie daje nam gotowych rozwiązań, ale wskazuje na hierarchię wartości, którą powinniśmy się kierować, aby osiągnąć cel naszego życia: wspólnotę z Bogiem. Przypowieści Jezusa o królestwie Bożym mają nas napomnieć i wskazać pozytywną drogę do realizacji naszego powołania. Największym grzechem współczesnych ludzi jest brak poczucia grzechu. Liberalizm moralny nie tylko nie pozwala się człowiekowi rozwijać, ale powoduje zubożenie wartości moralnych. Droga na ucztę wiedzie poprzez uznanie swojego grzechu, nawrócenie i przemianę, która pozwoli się przyoblec w szatę weselną.

Prorok Izajasz wezwany przez Boga podejmuje trud przypomnienia Narodowi Wybranemu perspektywę szczęścia wiecznego. Prorok zwraca się do każdego z nas. Czujemy się wezwani do kroczenia drogą Ewangelii, dlatego musimy nieustannie podejmować trud nawrócenia serca, trud czuwania nad sobą. W drugim czytaniu św. Paweł wyraża swoją radość z trudów, jakie przynosi mu głoszenie Ewangelii. Każdy z chrześcijan powinien być gotowy do podjęcia dzieła głoszenia słowa i liczyć się z trudami, które trzeba podjąć. Osłodę przynosi pewność zyskania królestwa niebieskiego. W kulturze Izraela stół ma swoje ważne miejsce, zasiadający przy nim karmią się nie tylko posiłkiem, ale i wzajemnie słowem. Chrystus zaprasza nas dzisiaj, byśmy wspólnie usiedli przy Jego stole. Zaprasza nas do uczty ustami Kościoła, który sam utworzył i któremu przekazał dar słowa. Gotowość do uczty mierzy się wolną wolą i darem łaski uświęcającej.

Czasem musimy wziąć udział w spotkaniu, które będzie bardzo długie, nudne i chętnie zrezygnowalibyśmy z tego wydarzenia. Istnieją różne sposoby odmawiania ludziom tego, o co proszą. Należy starać się, by odmowa była kulturalna i dostatecznie uzasadniona. Nie można nikogo lekceważyć, każdego człowieka należy szanować, nawet, jeżeli nie zgadzamy się z jego poglądami. Bogaty król, który wyprawia ucztę weselną dla syna, to największy i najbogatszy z władców, czyli Pan Bóg we własnej osobie. Kim są ludzie, którzy zlekceważyli zaproszenie Boga? To może być każdy człowiek, każdy z nas. Musimy jak najmocniej przylgnąć do naszego Króla i Pana. W trakcie homilii potrzebna będzie waga łazienkowa schowana w kartonowym pudełku.

Współczesne zasady najmu są jasno określone. Za czasów Pana Jezusa nie było ustaw, ale też obowiązywały dość klarowne zasady dzierżawienia. Gospodarz z przypowieści przygotował winnicę do uprawiania. To nie było puste, kamieniste pole, na którym należało zaczynać wszystko od początku. Pracownicy z nieznanego powodu nie chcą płacić dzierżawy. Co więcej, kolejnych wysłańców gospodarza traktują jak największych krzywdzicieli i zabijają ich. Gospodarz reaguje w niezrozumiały dla nas sposób: zamiast nasłać na nich uzbrojonych pachołków i domagać się sprawiedliwości, wysyła do winnicy swojego syna, licząc, że pracownicy go uszanują (Mt 21,37).

Historia ludzkiej miłości pokazuje, jak bardzo boli miłość odrzucona. Człowiek, który czuje się odrzucony, zamyka się w sobie albo mści się okrutnie, ale zawsze odrzuceniu towarzyszy poranienie i ból. Liturgia słowa pokazuje nam dziś Boga na bardzo ludzki sposób. To uświadamia nam, że Bóg nie jest bezduszną istotą, czyhającą tylko na potknięcia człowieka. Historie, które słyszymy, ukazują Boga, który cierpi z powodu odrzucenia Jego miłości przez człowieka. Jezus przyszedł, aby ukazać nam miłość Boga. Przypowieść o nieuczciwych dzierżawcach jest wołaniem o ludzką wzajemność wobec Bożej miłości. Święci, tak jak św. Franciszek z Asyżu, ubolewali nad tym, że ludzie nie odwzajemniają Bożej miłości. Również dziś, gdy tyle mówi się o miłości, o prawie do niej i o tym, by ją za wszelką cenę realizować, paradoksalnie coraz więcej jest odrzuconych, połamanych miłości. Coraz więcej ludzi odrzuca też niestety miłość Bożą. Jak ja odpowiadam na Bożą miłość? Czy Bóg nie może poczuć się przeze mnie odrzucony?

Słowa Jezusa najczęściej były słowami pocieszenia, miłości, otuchy. Dziś Jezus nie chce ukrywać przed nami dramatycznej konsekwencji niektórych ludzkich wyborów. Winnica bardzo często symbolizuje królestwo Boże. Od Boga pochodzi całe stworzenie: kosmos, Ziemia, przyroda i człowiek. Od Boga otrzymaliśmy również życie, na zasadzie swoistej dzierżawy. Pan Jezus mówi o ludziach, którzy wyrzucają Boga ze swojego życia. Część ludzi, także ochrzczonych, ignoruje Boga, a część zwraca się wprost przeciwko Niemu. Bóg potrzebuje naszej miłości, naszych modlitw i dobrych uczynków. W trakcie homilii potrzebny będzie stolik, kosz cukierków i dwa mikrofony.

Jezus wyraźnie mówi nam dzisiaj, że dla Boga nie liczą się słowa oraz piękne deklaracje. Bóg oczekuje konkretnych czynów. W chrześcijańskim życiu nie może być rozdźwięku między modlitwą, wiedzą o Bogu i wiarą w Niego a codziennością. W stwierdzeniu: „Jestem wierzący, ale niepraktykujący”, brakuje logiki i konsekwencji. Każdy rodzic chce, aby dziecko było mu posłuszne. Obietnice, nawet jeśli są bardzo piękne, nas nie zadowolą. Oczekujemy czynów. Nie lubimy dwulicowości i obłudy. Nie potrafimy zaakceptować ludzi, którzy co innego mówią, a co innego robią. Jezus gani taką postawę. Brak konsekwencji i postawa dwulicowości pojawiają się także w naszym chrześcijańskim życiu. Czy nasze codzienne życie, nasze uczynki są zawsze zgodne z Bożymi przykazaniami, nauką Jezusa i Kościoła? Często wyznajemy wiarę tylko w kościele, a potem w pracy, w rodzinie, przyjmujemy zupełnie inne kryteria postępowania.