Dzieciom trudno zrozumieć prawdy wiary o wstąpieniu Jezusa do nieba i zasiadaniu po prawicy Ojca. Podobne trudności mają również dorośli. Współczesna kultura, mentalność i wyobraźnia przeniknięte są duchem racjonalizmu. Dla wielu chrześcijan Wniebowstąpienie Jezusa jest wydarzeniem dziwnym, a nawet dziwacznym. Nijak nie przystaje do naszego doświadczenia. Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego stawia nas przed pytaniem: co to znaczy, że Jezus wstąpił do nieba i zasiadł po prawicy Ojca? Odpowiedzi szukamy w Biblii. Autorzy biblijni opisują to wydarzenie jako fakt historyczny, który rozegrał się na oczach apostołów. Równocześnie podkreślają władzę i chwałę Chrystusa powracającego do Ojca.

Opis ostatniej sceny z życia Pana Jezusa na ziemi jest bardzo krótki. Głównym tematem dzisiejszego fragmentu Ewangelii nie jest pożegnanie, lecz nakaz misyjny skierowany do apostołów. Uczniowie uznają w Jezusie Boga i Pana. Część uczniów przeżywa wątpliwości. Jaka jest ich przyczyna? W życiu uczniów Jezusa są różne etapy: jest czas nauki i słuchania, jest także czas aktywnego apostolstwa. Jezus pragnie, aby Dobra Nowina dotarła do każdego człowieka. Praca apostołów jest potrzebna do zbawienia całego świata. Każdy powinien coś zrobić dla Jezusa. My jesteśmy współczesnymi apostołami Jezusa. W trakcie homilii można wykorzystać bukiet kwiatów, np. róż, których zapach można dodatkowo wzmocnić perfumami o zapachu kwiatowym, różanym.

Apostołowie słysząc swojego Mistrza, który mówi o tym, że musi odejść, byli przerażeni, że zostaną sami. Jezus pragnie uspokoić swoich przyjaciół: „Nie zostawię was sierotami” (J 14,18). Historia „Domów Pokoju” to praktyczna realizacja Przykazania Miłości, jakie zostawił nam – chrześcijanom XXI wieku – nasz Pan. Musimy nieść Dobrą Nowinę całemu światu, a zwłaszcza tym najbardziej potrzebującym – dzieciom, młodzieży i dorosłym, którzy stracili nadzieję na lepsze jutro! Jako chrześcijanie jesteśmy przedłużeniem dłoni Chrystusa – tych dłoni, które błogosławiły, uzdrawiały, rozdawały chleb…

Pierwsze czytanie wspomina Apostoła Filipa. Słyszymy o jego sukcesach apostolskich. Moc Słowa Bożego jest niezwykła, nie tylko tłumy słuchają Słowa ale ma ono również ogromną moc: wypędza szatana, cierpiący na różne choroby odzyskują zdrowie. Jesteśmy wezwani też do głoszenia Ewangelii. Mamy mówić o Chrystusie i Jego zbawczym posłannictwie, o Jego drodze przemierzonej na ziemi dla naszego zbawienia. Nie możemy się tego wstydzić, nie możemy zdezerterować. Dla patrzących na nas mamy być świadkami Chrystusa. W szkole, na uczelni, w parku i kinie, na prywatce i pośród swoich w domu rodzinnym. To są miejsca naszego świadectwa. Wspólnoty, które maja prawo do naszego życia wiarą.

W dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus mówi do uczniów: „nie zostawię was sierotami”. Sierota to osoba, która nie ma rodziców. Czasem w życiu jest, że kiedy dziecko jest małe umierają jego rodzice, albo giną w jakimś wypadku samochodowym. Wtedy o takim dziecku mówimy sierota. Można mieć rodziców i również czuć się jak sierota. Dlatego tak ważne, abyśmy mieli w swoich domach czas dla siebie. Zawsze rodziców można poprosić, aby nam sprawdzili zadanie domowe, albo zabrali nas na jakąś wycieczkę po lekcjach. Ważne, aby z nimi rozmawiać. Nie zapominajmy też o Panu Jezusie. Nie zostawiajmy Go samego w kościele. Odwiedzajmy Go w niedziele, przychodząc na Mszę św. Pomoce: Zdjęcie sieroty, Zdjęcie rodziny.

Mowa pożegnalna. Dialog Chrystusa z uczniami. Wyznaczenie zadania. Konieczne bezwzględne zaufanie. Nasze świadectwo.

Co to jest prawda? To pytanie kryło się już w dialogu pierwszego człowieka z szatanem. Co to jest prawda, pyta Piłat Chrystusa. Co jest prawda pyta każde dziecko a po nim młodzi i starsi. Co to jest życie? Jaki jest jego cel i sens, istota i pochodzenie. Każdy z nas żyje, kocha życie i chce żyć, choć czasem mówimy, że mamy dość życia. Jaka powinna być droga naszego życia? Czy ona ma być mierzona tylko miejscem mojego życia, czy czymś więcej? Wokół tych trzech pytań jakże podstawowych obracają się inne sprawy naszego życia z jego doczesnością, ale też w perspektywie wieczności.

Każda niedziela jest pamiątką dnia Zmartwychwstania Pana Jezusa. Dlatego w każdy świąteczny dzień gromadzimy się wokół ołtarza, by słuchać Słowa Bożego i przyjąć Komunię Świętą. Diakoni zostali pierwotnie ustanowieni dla dzieł miłosierdzia. Byli jego rycerzami. Ich zadaniem było pomaganie wszystkim, którzy pomocy potrzebowali. Rozdzielali pomiędzy ubogich dobra, które przynosili wierni. Byli odpowiedzialni za czyny miłosierdzia. Każdy z nas przecież zanosi do Pana Boga modlitwy, dorośli składają dary ofiarne – materialne, chorzy zaś Panu Bogu składają w ofierze swoje cierpienia i bóle. To wszystko składane na ołtarzu, Pan Bóg przyjmuje jako miłą ofiarę. Pan Jezus nazywa siebie dzisiaj drogą, prawdą i życiem. Odkrywamy to uczestnicząc w katechezie, i przystępując do sakramentów. Pomoce: Zdjęcia ubioru diakona. Wypisane imiona pierwszych 7 diakonów. Chrzcielnica. Obrazy: drogi, ust, studni.