Jezus polecił Apostołom i ich następcom, aby szli i nauczali wszystkie narody. Mieli również udzielać chrztu w imię Trójcy Przenajświętszej. Kościół posłuszny temu poleceniu czyni tak do dziś. Chrzest był i jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego. Jest bramą dla wszystkich sakramentów. Włącza człowieka we wspólnotę Kościoła. Początek chrztu jest w krzyżu, z którego wypłynęła woda i krew, czyli chrzest i Eucharystia. Istotą chrztu, jak każdego sakramentu, są słowa i czyny. Polanie wodą oznacza obmycie z brudu grzechu, związane z nagością, czyli porzuceniem tego, co stare, światowe. Namaszczenie krzyżmem oznacza wyślizgnięcie się złu. Biała szata jest symbolem czystości i pierwotnej doskonałości. Oznacza także świętość. Znak krzyża na czole, który czyni kapłan, a później rodzice i rodzice chrzestni. to znak przynależności do Jezusa. Zapalenie świecy to zaproszenie Jezusa do swojego życia. Chrzest odpuszcza grzech pierworodny. Włącza we wspólnotę ludzi wierzących. Dzięki temu ochrzczony może przygotować się do przyjmowania kolejnych sakramentów świętych, karmić się słowem Bożym i korzystać z pomocy duchowych Kościoła. Chrzest to nie tylko przywileje, ale również zobowiązania. Jesteśmy wezwani, by każdego dnia głosić innym o Jezusie Chrystusie, w którym zostaliśmy zanurzeniu w dniu chrztu świętego.

"Kościół stale sprawuje Eucharystię, znajdując w niej „źródło życia i świętości” (por. Litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa), znak skuteczny łaski i pojednania z Bogiem, zapowiedź życia wiecznego" (św. Jan Paweł II, Encyklika „Redemptor hominis”, 10). "Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi. I wtedy odda każdemu według jego postępowania" (Mt 16,27). "Uwierzyć w Syna ukrzyżowanego, to znaczy „zobaczyć Ojca” (por. J 14,9), to znaczy uwierzyć, że w świecie jest obecna miłość i że ta miłość jest potężniejsza od zła jakiegokolwiek, w które uwikłany jest człowiek, ludzkość, świat. Uwierzyć zaś w taką miłość, to znaczy uwierzyć w miłosierdzie. Miłosierdzie jest bowiem nieodzownym wymiarem miłości, jest jakby drugim jej imieniem, a zarazem właściwym sposobem jej objawiania się i realizacji wobec rzeczywistości zła, które jest w świecie, które dotyka i osacza człowieka, które wdziera się również do jego serca i może go „zatracić w piekle” (Mt 10,28)" (św. Jan Paweł II, Encyklika “Dives in misericordia”, 7).

Jeden z najważniejszych dokumentów Kościoła na temat małżeństwa i rodziny (adhortacja apostolska „Familiaris consortio”) został napisany przez papieża Jana Pawła II w 1991 r. Dokument kreśli obraz małżeństwa z objawionych planów i zamierzeń Boga. Nie jest obraz wynikający z naukowych przemyśleń, ale z „mądrości”, mówiąc dokładniej – z „Mądrości Bożej”. Dokument nie jest rezultatem badań ankietowych: „Co sądzisz na temat małżeństwa?” Takie ankiety mogłyby ukazać, jaki idealny model małżeństwa jest „zakodowany” w ludzkich głowach i sercach. Można przewidywać, że między idealnym obrazem a rzeczywistym stanem małżeństw będzie widoczna różnica. Rzeczywistość nie będzie nadążała za wyobrażeniami.

Przez łzy możemy dostrzec i usłyszeć Zmartwychwstałego, który przychodzi do nas w doświadczeniu śmierci kogoś bliskiego. Prawdziwe łzy płyną z kochającego serca. Łzy obmywają doczesność i otwierają na wieczność. Maria Magdalena cierpiała z powodu śmierci Pana Jezusa. Miłość jest silniejsza niż śmierć! Magdalena wierzy, że Bóg jest miłością. Dla Niego nie ma rzeczy niemożliwych. Śmierć nie jest końcem, ona jest zakończeniem pewnego etapu. Śmierć została pokonana przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa.

Gromadzimy się w świątyni, tworząc z gośćmi weselnymi wspólnotę wiary. Wobec tej wspólnoty zostaną wypowiedziane słowa przysięgi małżeńskiej, w której nowożeńcy wyrażą pragnienie dzielenia trosk i radości życia. Młodzi rozpoczynają budowę związku i rodziny. Pragniemy, by uczynili to wobec Boga, polecając Jemu siebie i cały swój los. Miłość małżeńska powinna być dojrzała i odpowiedzialna, wymaga otwartości i wyrozumiałości.

Wiara silniejsza od śmierci. Konfrontacja ze śmiercią – czas refleksji i nawrócenia. Opowiadał kiedyś pewien misjonarz, który przez 25 lat pracował w Togo, w zachodniej Afryce, że podczas pierwszego pogrzebu był zaskoczony, gdy po opuszczeniu trumny do grobu cała wioska powiedziała wspólnie Credo. Liturgia pogrzebowa nie przewiduje w tym miejscu wyznania wiary, ale ci prości ludzie spontanicznie wyczuwali, że właśnie teraz najbardziej potrzebują umocnienia w wierze. Paschał – symbol Chrystusa Zmartwychwstałego. W 2000 r. św. Jan Paweł II odprawiał Mszę Świętą w Bazylice Grobu Pańskiego w Jerozolimie. Po kazaniu diakon wyniósł z grobu zapaloną świecę, od której płomienia zapalili swoje świece wszyscy kapłani. Oto światło radości, światło nadziei, które daje Pan Zmartwychwstały.

Ewangeliczne błogosławieństwa są stopniami, po których człowiek wspina się ku Bogu. Syntezę tej perykopy można streścić w kilku zdaniach: człowiek ubogi w duchu to ten, który potrafi się ukorzyć jak dziecko. Ci, którzy się smucą, zostaną pocieszeni, gdy ustanie przyczyna smutku. Cisi zaś, nasyceni Ewangelią, naśladują łagodność Boga. Obmycie z brudu grzechu oczyszcza duszę. Pokój niesie się tam, gdzie jest wiara, umacnia nadzieja, rozpala miłość. Tym zaś, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, dana jest łaska, aby ze spokojem znieśli cierpienie. Błogosławieni (szczęśliwi) otrzymują królestwo niebieskie. Można poprosić nowożeńców, aby włączyli się w liturgię słowa. O wiele skuteczniej głosi się w takim przypadku homilię. Jest ona niejako współtworzona przez młodą parę. Tekst ośmiu błogosławieństw można wyeksponować na planszy. Wówczas uczestnicy liturgii wejdą w głębię tych słów, przyswajając je jako własne.

Życie w grupie domaga się pewnych zasad określających normy postępowania. Dla właściwego funkcjonowania grupy zasady te muszą przyjąć wszyscy jej członkowie. Również wspólnota Kościoła posiada swoje „regulaminy” oraz zbiory prawd, które należy przyjąć, aby być jej członkiem. Zbiór prawd, w które wierzy i wyznaje wspólnota Kościoła, nazywa się „Wyznaniem wiary”. W liturgii chrzcielnej najważniejszą osobą jest dziecko, które przyjmuje ten sakrament, jednak słowo Boże jest kierowane do rodziców dziecka, jego chrzestnych i wszystkich wiernych zgromadzonych w kościele. Sakrament chrztu zanurzył nas w śmierci Jezusa, to znaczy, że oddaliśmy Mu nasze grzechy. Dlatego w liturgii chrzcielnej najpierw wyrzekamy się grzechu.