Wierzymy, że misja św. Jana Chrzciciela dotyczyła nie tylko ludzi żyjących dwa tysiące lat temu. Jego słowa i uczynki mogą pomóc również ludziom dzisiaj. Skąd brały się wątpliwości św. Jana? Były szczere czy służyły tylko zwróceniu większej uwagi ludzi na Chrystusa? Jezus nie definiuje swojej osoby poprzez słowa, ale poprzez uczynki. Największym znakiem obecności Boga na ziemi nie są symbole i hasła, ale konkretna postawa wobec drugiego człowieka. O tożsamości Kościoła świadczą jego dzieła, a nie słowa. Ewangelia zachęca nas do świadczenia o Chrystusie za pomocą uczynków. W trakcie homilii będzie zabawa w kalambury. Należy przygotować kilka kartek z hasłami do odgadnięcia. Powinny to być nazwy zawodów lub konkretnych osób: piłkarz, kucharz, uczeń, mama itp.

Obchodzimy dziś uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Bóg wybrawszy od wieków Maryję na Matkę swojego Syna, zachował Ją od wszelkiej zmazy grzechu i obdarzył pełnią łaski. Maryja jest naszą Matką. Warto uciec od hałaśliwej współczesności i wybiec myślą ku Maryi.

Św. Tomasz Morus w 1516 r. napisał po łacinie dzieło o wyimaginowanej wyspie Utopii. Krótko po wydrukowaniu książki król Henryk VIII przyjął go na swoją służbę i zaczęła się szybka kariera polityczna młodego i zdolnego prawnika. Opis Utopii jest oczywiście zbyt piękny, aby mógł być prawdziwy: rodziny żyją w całkowitej zgodzie i miłości, wszyscy uczciwie pracują, nikt nie gromadzi nadmiernego majątku, lecz się nim dzieli, rządzący troszczą się tylko i wyłącznie o dobro wspólne i o najbiedniejszych . Św. Tomasz Morus przeciwstawił się królowi Henrykowi VIII i odmówił złożenia przysięgi lojalności. Został ścięty 6 lipca 1535 r. Stał się patronem polityków i działaczy społecznych, którzy przeciwstawiają się wszelkim reżimom. W Adwencie wspominamy wizje proroka Izajasza, dużo bardziej plastyczne i sugestywne niż opisy Utopii. Wilk mieszka tu z barankiem, pantera leży obok koźlęcia.Obraz świata po przyjściu Mesjasza można rozumieć dwojako. Po pierwsze, jest w nim nostalgia za utraconym rajem, w którym Bóg umieścił człowieka. Po drugie zaś, jest on wyrazem nadziei na przywrócenie tego pierwotnego stanu. W Liście św. Pawła do Rzymian Izajaszowy obraz powszechnej zgody i pokoju jest wyrażony innymi słowami: mamy pełni nadziei i niewyczerpanej cierpliwości, w powszechnej zgodzie wielbić Boga.

Film „Wyspa” pokazuje człowieka, który – jak Jan Chrzciciel – jest „prorokiem” surowym dla siebie i mówiącym Bożą prawdę innym, wzywającym ich do nawrócenia. Dlatego – jak do Jana – przychodzą do niego ludzie, często z daleka, by zasięgnąć rady, pomocy, oświecenia.Nie tylko Jana Chrzciciela możemy zobaczyć w głównym bohaterze filmu. Jest on też w jakiś sposób obrazem wszystkich, którzy doświadczyli własnego grzechu i oczekują wybawienia od niego. Oczekiwanie ojca Anatolija jest gorące i pełne trudu, świadome własnej grzeszności i udręczone tęsknotą za przebaczeniem.Adwent to czas oczekiwania. Oczekiwanie nie może być jednak bierne. To czas oczyszczenia, a oczyszczenie boli i kosztuje. Trzeba nazwać własne grzechy po imieniu. Do tego wzywa nas adwentowy prorok – Jan Chrzciciel.Jan wzywa, byśmy nie byli mierni, byśmy nie ulegali własnym słabościom, ale odkryli Tego, który przyszedł, aby przywrócić nam naszą zagubioną wielkość i wolność.Mamy wydać owoce godne nawrócenia (por. Mt 3,8). Co to znaczy? To znaczy nie polegać na własnej sprawiedliwości, uznać swoje grzechy i wołać do Chrystusa o ich odpuszczenie.

Jan Chrzciciel otrzymał zadanie przygotowania ludzi na przyjście Mesjasza. Człowiek, który pragnie przygotować się na przyjście Jezusa w czasie Bożego Narodzenia powinien wsłuchać się w to, co proponował św. Jan Chrzciciel. Prorok odwoływał się nie tyle do słów i pragnień człowieka, ile do konkretnych uczynków. Jednym z dowodów nawracania się, wymienianym przez dzisiejszą Ewangelię, jest wyznawanie grzechów. W sakramencie pojednania powtarzają się wydarzenia znad Jordanu. Sakrament przynosi człowiekowi pokój serca i przygotowuje go do przyjęcia Zbawiciela. W czasie homilii będą potrzebne kartki, długopisy i nagrody dla dzieci.

Łacińskie słowo adventus w starożytnym Rzymie oznaczało oficjalny przyjazd dygnitarza państwowego po objęciu władzy. Natomiast w języku religijnym wyrażało coroczne przybywanie bóstwa do świątyni. W chrześcijaństwie słowo „adwent” oznacza przyjście Chrystusa (w podwójnym znaczeniu). Pierwsze przyjście Jezusa dokonało się w tajemnicy Wcielenia. Chrystus przyszedł na świat jako człowiek, aby dokonać naszego zbawienia. Adwent oznacza także powtórne przyjście Chrystusa w chwale na końcu czasów. Do tego ostatniego spotkania z Panem przygotowujemy się przez całe życie.

Adwent to, teologicznie rzecz biorąc, czas podwójnego oczekiwania: corocznego oczekiwania na uroczystość Narodzenia Pańskiego, ale też szczególnie intensywnego oczekiwania na powtórne przyjście Chrystusa. Prawda o Paruzji wydaje się być zapomniana w praktyce życia i przepowiadaniu Kościoła. Ma to różne przyczyny. Adwent ma być przypomnieniem biblijnego objawienia na temat powtórnego przyjścia Chrystusa, jako Tego, który będzie sądził żywych i umarłych. Będzie przyjście Pana w chwale, inne niż pierwsze, które świętujemy w Boże Narodzenie. Będzie ono objawieniem mocy i majestatu Boga, Stwórcy, Zbawcy i Sędziego.

Czekanie na przyjście Zbawiciela ma podwójny wymiar. Z jednej strony musimy realizować nasze życiowe obowiązki i powołanie, z drugiej zaś otwierać się na rzeczywistość królestwa Bożego. Świat, w którym żyjemy, nie jest wieczny. Kiedyś nastąpi jego kres. Czy warto w ogóle pracować i zmieniać wygląd tego świata, skoro i tak w pewnym momencie nastąpi jego koniec? Ewangelia często przypomina o czuwaniu. Adwent zaprasza nas, by naprawdę poważnie rozmyślać nad sensem wszystkiego, co robimy. W czasie homilii będą potrzebne nagrody dla spostrzegawczych dzieci oraz pudełko drobnych przedmiotów, które trzeba zebrać z podłogi (koraliki, wykałaczki itp.).