W Ewangelii Pan Jezus często mówi do uczniów: Pokój mój daję wam, zostawiam wam. A dziś padają zupełnie inne słowa. Jak to zrozumieć? Ludzie często przy różnych okazjach składają sobie wiele życzeń; wśród nich prawie zawsze życzą sobie pokoju i spokoju. Ludzkość robi różne rzeczy, aby zapewnić sobie pokój. Jezus pragnie dla ludzi pokoju, lecz ostrzega ich, że ceną za wierność Ewangelii może być prześladowanie. Człowiek pokoju to taki człowiek, który stara się dostrzec w ludziach jak najwięcej dobra, który potrafi zrozumieć i wybaczyć ludzkie słabości.

Motywy dzisiejszej przypowieści zostały oparte na wydarzeniach codziennego życia w czasach Jezusa. W sensie duchowym Ewangelia mówi o czujności związanej z oczekiwaniem na przyjście Boga. W znaczeniu bardziej ogólnym można mówić o potrzebie czuwania w trakcie wielu innych wydarzeń i procesów ludzkiego życia. Rodzice czuwają nieustannie nad rozwojem swoich dzieci. Dzieciom trudniej jest czuwać nad sobą, ale mogą korzystać z pomocy rodziców i innych dorosłych osób. Najtrudniejsze jest czuwanie nad rozwojem duchowym człowieka, refleksja nad własnym postępowaniem, rachunek sumienia. Pan Bóg przychodzi nam z pomocą poprzez sakramenty.

Boże obietnice dane człowiekowi zawsze się spełniają. To jedynie Pan Bóg daje nam prawdziwe szczęście i tylko On zaspokaja całkowicie nasze potrzeby, pragnienia i marzenia. Doświadczenie Andrzeja, alkoholika, który przeżywał ciężkie chwile, gdy przez wiele lat nadużywał alkoholu, a dzisiaj, po terapii, zaufawszy Bogu do końca, jest szczęśliwym, spełnionym człowiekiem. Jego historia może także i nas wiele nauczyć. Patriarcha Abraham i jego małżonka Sara są dla nas wzorem zaufania Bogu. Będąc już w sędziwym wieku, na życzenie Pana porzucili wygodne dotychczasowe życie i udali się do Ziemi Obiecanej, nie wiedząc, co ich tam czeka.

Sierpień – czas łaski w dziejach naszego narodu. Odwaga pielęgnowania wiary i życia nią każdego dnia. Opinie o Jezusie – A wy za kogo Mnie uważacie? (Łk 9,20). Przymierze miłości jest ciągłą odpowiedzią na pytanie drugiej strony: „Kim dla ciebie jestem?”. Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus (Ga 2,20).

Jakiego określenia Jezus używał najczęściej, gdy mówił sam o sobie: Mesjasz, Syn Boży, Syn Człowieczy? Na górze Przemienienia uczniowie uświadomili sobie istnienie dwóch nieporównywalnych światów: rzeczywistości dotykalnego stworzenia oraz niewidzialnej niebiańskiej chwały. W scenie na górze Przemienienia widzimy kolosalną dysproporcję: z jednej strony wyobrażenie szałasu z gałęzi, a z drugiej otwarte nad Jezusem niebiosa, roztaczające się nad całym stworzeniem.

Dzisiaj Ewangelia mówi o rodzinnym konflikcie o spadek. Pan Jezus nie chce być sędzią w sporze między braćmi. Korzystając z sytuacji, Jezus wygłasza krótką naukę o bogactwie i chciwości. Spory o pieniądze, czy – ujmując szerzej – o dobra materialne są najczęstszą przyczyną wszelkich konfliktów i nieporozumień między ludźmi. Pieniądze nie są najważniejsze. Ważniejsza jest zgoda, życzliwość, pokój. W każdym domu, w każdej rodzinie zdarzają się spory, o jakich wspomina dzisiejsza Ewangelia.

Wakacyjne podróże pomagają zobaczyć „cuda” stworzone przez człowieka. Dobrze jednak byłoby, aby te „cuda” budziły w nas również głębszą refleksję nad ich powstaniem, nad trudem włożonym w ich powstanie i nad wartością tego trudu. Dla wielu okres wakacji to czas pracy: żeby więcej mieć, zarobić na coś, na co mnie nie stać, albo na dalsze studia bądź poprawienie bytu bliskich. Dziś słyszymy w słowie Bożym ostrzeżenie, by praca i posiadanie nie wzięły nas w niewolę. Mamy być „bogaci przed Bogiem”, a nie gromadzić skarby dla siebie. Nawet niewielkie bowiem „skarby”, które gromadzimy, mogą nam przesłonić najważniejsze: naszą relację z Bogiem. Niech zarówno wakacyjne podróże, jak i zaangażowanie w pracę uczą nas bardziej „być” dla Boga, niż „mieć” dla siebie.

Wszyscy w mniejszym czy większym stopniu marzymy o bogactwie. Jakże często zazdrościmy tym, którym się powiodło. Słowo Boże dzisiejszej niedzieli zmusza nas do refleksji nad tym problemem. Kohelet wyznaje, że wszystko na tym świecie jest marnością. Życie ludzkie nazywa cierpieniem i utrapieniem. Jezus nie chce zajmować się kwestiami podziału majątku między braćmi i przestrzega przed chciwością. Szczęście człowieka nie zależy od posiadanego bogactwa. Marność ziemskich bogactw staje się widoczna w doświadczeniu śmierci. Choć to paradoks, właśnie śmierć uczy nas właściwego podejścia do życia. Często nasz ziemski los jest porównywany do wędrowania lub pielgrzymowania. A skoro wciąż jesteśmy w drodze, musimy czuwać, by nasz życiowy bagaż nas nie przytłaczał.