W IV Niedzielę Wielkiego Postu fioletowy kolor pokuty został zastąpiony różem radosnej nadziei. Niedziela ta nazywa się „Gaudete”, czyli „Radujcie się”. Słowo Boże mówi o radości, którą przynosi światło. Ono daje ciepło, poczucie bezpieczeństwa i wskazuje drogę. Światło jest gwarancją życia. Na pewno każdy z nas miał jakieś doświadczenia i przeżycia związane z ciemnością, gdy odczuwał niepokój, a nawet strach. Przywołanie osobistych przeżyć związanych z ciemnością i światłem pozwoli nam lepiej zrozumieć dzisiejszą Ewangelię. Ślepota w czasach starożytnych była ciężką chorobą i praktycznie skazywała człowieka na żebranie i życie w nieustannym poniżeniu i cierpieniu. Jezus – nazywając samego siebie światłością (J 8,12) – nie posługuje się pojęciem teologicznym czy poetycką metaforą. On rzeczywiście jest Światłem, które ma moc pokonać każdą ciemność.

Większość informacji o świecie zdobywamy za pomocą wzroku. Brak wzroku jest jednym z największych nieszczęść człowieka. Dlaczego Pan Jezus przygotował takie nietypowe, wręcz nieprzyjemne lekarstwo z błota? Jeśli człowiek jest naprawdę chory, naprawdę cierpiący, to przyjmie lekarstwo pod każdą postacią. Ze wszystkich chorób i problemów człowieka najgorszy jest dla nas problem przemijania i śmierci. Kto przystępuje do stołu Pańskiego, ten ma życie wieczne – taka jest obietnica Jezusa. Lekarstwo zostawione przez Jezusa – Eucharystia – ratuje nas od zguby wiecznej, ale wiele osób tego nie dostrzega. Jezus nazywa ten stan ślepotą. W trakcie homilii będą potrzebne do prezentacji: szklana misa, łyżka, słoik piasku i szklanka wody do rozrobienia błota oraz puszka z komunikantami, które zostaną konsekrowane w czasie Eucharystii.

Gdy organizujemy jakieś wielkie wydarzenie, któremu chcemy nadać jak największą rangę, dbamy o jego uroczystą oprawę. Przepych i zewnętrzna wystawność mają świadczyć o wielkości wydarzenia. Bóg działa wręcz przeciwnie: największe wydarzenia w historii zbawienia dzieją się w ukryciu. Bóg nie zabiega o rozgłos i reklamę, wręcz przeciwnie: dokonuje swych czynów w tajemnicy. Oto największe wydarzenie w historii zbawienia: Wcielenie Bożego Syna. Nie było świadków sceny Zwiastowania prostej żydowskiej dziewczynie, że zostanie Matką Boga. Tylko anioł był świadkiem słów, które tak zaważyły na historii zbawienia; tylko Maryja wiedziała, co się działo w Jej sercu i Kto pod nim zaczął wzrastać.

Niepozorne, przypadkowe spotkania mogą mieć rewolucyjne konsekwencje. Zaskakujące zmiany w życiu są często wynikiem przypadkowej rozmowy, nieplanowanego spotkania, spontanicznej wspólnej podróży albo jakiegoś wypadku. Dzisiejsza Ewangelia opowiada nam o jednym z takich niezaplanowanych spotkań przy studni w Sychem. W krajach biblijnych chodzenie po wodę do studni miało ogromne znaczenie dla budowania więzi społecznych. Sąsiedzi, znajomi i nieznajomi spotykali się przy studniach. Dzisiaj pitna woda płynie z kranów w każdym domu. Nie ma konieczności, aby spotykać się na zewnątrz z pustymi wiadrami. Rolę studni przejęły np. małe sklepiki wiejskie czy osiedlowe.

Doświadczony turysta – zanim wyruszy w drogę – przygotowuje wszystkie potrzebne rzeczy oraz studiuje mapy i przewodniki. To konieczne, aby nie zabłądzić i bezpiecznie dotrzeć do celu zaplanowanej wyprawy. Można by powiedzieć, że Izraelici byli nieroztropni, ponieważ wyruszyli w podróż na pustynię, nie zaopatrując się w odpowiednią ilość wody. Izraelici szybko zapomnieli o cudownym wyprowadzeniu z niewoli egipskiej i przejściu przez Morze Czerwone. Woda, którą Izraelici otrzymali od Boga w darze, pozwoliła im podjąć dalszą wędrówkę. To wydarzenie pokazało im także, gdzie mają szukać pomocy i wsparcia w trudnych chwilach. Księga Wyjścia ukazuje wielkość Boga i Jego troskę o lud. Jezus – jak by się mogło wydawać – okazał się nieroztropny, gdyż został przy studni sam, bez możliwości nabrania wody. Musiał poprosić o pomoc kobietę z Samarii.

Żydów i Samarytan dzieliły wzajemne pretensje i wrogość. Jezus – mimo niechęci ze strony kobiety – zareagował życzliwie i przyjaźnie. Został ugoszczony przez mieszkańców miasteczka. Największy cud to przemiana ludzkiego serca. W wielu wypadkach jest to tak trudne zadanie, że nawet Pan Jezus nie mógł go wykonać, ponieważ wymaga to zgody danej osoby. Taki cud przemienia człowieka, odbiera mu gniew, złość czy niechęć, zaszczepia w ludzkim sercu życzliwość, uśmiech, łagodność. Każdy człowiek może próbować uczynić cud przemiany nieprzyjaciela w przyjaciela. Uczeń Jezusa musi Go naśladować, a więc zrobić wszystko, co tylko możliwe, aby prowadzić ludzi do zgody, do uśmiechu.

Cierpienie oraz życiowe przeciwności sprawiają, że zastanawiamy się nad sensem i celem naszego życia. Liturgiczne modlitwy Kościoła przypominają nam, że rozpoczął się okres czterdziestodniowej pokuty, kiedy podejmujemy różne postanowienia, aby w ten sposób walczyć ze złem i przeżyć własne nawrócenie. Bóg wzywa Abrama, aby zostawił rodzinny dom i udał się w nieznane. Nie jest łatwo zostawić wszystko i wyruszyć w niepewną drogę. Abram posłuchał, ponieważ uwierzył obietnicy Boga. Przemienienie Jezusa wyprzedza Zmartwychwstanie i jednocześnie je zapowiada. Jezus przemienia się wobec apostołów i ukazuje im swoje prawdziwe oblicze. On jest Synem Bożym, który stał się człowiekiem dla naszego zbawienia. Bóg wzywa nas do całkowitego zaufania Jezusowi. Nie wolno zwątpić nawet, jeśli przyjdą trudne próby i wydarzenia naznaczone cierpieniem.

Nasza wyobraźnia jest kształtowana przez różnego rodzaju obrazy: rzeczywiste i fantastyczne. Warto zatrzymać się na moment, przymknąć oczy i zastanowić nad tym, jakie obrazy żyją w mojej pamięci. Jakie duchowe fotografie pojawiają się na ekranie mojego „wewnętrznego telewizora”, kiedy zamykam powieki i próbuję wracać do przeszłości? Niemal nieskończony dostęp do rozmaitych wizerunków, fragmentów filmów, dzieł sztuki itp. niesie ze sobą poważne zagrożenia. Może się bowiem zdarzyć, że nasza wyobraźnia stanie się swego rodzaju kontenerem, w którym zbiera się wszystko, bez ładu i składu. W Ewangelii czytamy o przeżyciach apostołów. Piotr oraz dwaj bracia, Jakub i Jan, doznali szczególnego doświadczenia: Jezus przemienił się w ich obecności. Twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło (Mt 17,2). Obraz przemienionego Jezusa pozostawił w ich życiu głębokie ślady. Hymn Kościoła chaldejskiego: Chwała Narodzonemu, Jego Ojciec na wysokościach, Jego Matka na ziemi; nikt nie może Go dostrzec, pozostaje nam zadziwienie.