Historia o pesymiście, optymiście i realiście pokazuje, że w życiu trzeba być realistą – to znaczy człowiekiem, który widzi nie tylko ograniczony kawałek rzeczywistości, ale wszystko, co wpływa na nasze losy. Opowieści o cudach i wierze ludzie wkładają miedzy bajki, ponieważ nie można ich potwierdzić przez powtarzalne doświadczenie. Odrzucając świat pozamaterialny, odrzucamy również ogromną część rzeczywistości – i to wcale nie najmniej ważną. To ona bowiem właśnie decyduje o naszym życiu, to od niej też ostatecznie zależy również ta materialna część rzeczywistości.

Wiara daje człowiekowi motywację do określonego postępowania, siłę do podjęcia pewnych zadań. Apostołowie, prosząc o większą wiarę, proszą tym samym o lepsze, szlachetniejsze życie. Wiara, choć potrafi czynić cuda, nie jest sama w sobie umiejętnością czynienia efektownych wydarzeń. Wiara ma siłę motywowania nas do pewnych postaw i zachowań. Największym cudem jest niekiedy ciężka, codzienna służba na rzecz drugiego człowieka. Każdy, kto przełamuje swój egoizm, lenistwo czy niechęć do jakiegoś człowieka, staje się małym, Bożym cudem. Przed Mszą św. można przygotować następujące pomoce: ściereczkę do kurzu, kilka papierowych śmieci, fartuch kuchenny, torbę na zakupy itp.

Hedonizm – credo życiowe bogacza z przypowieści. „Odpoczywaj, jedz, pij i używaj”. Problem używania dóbr materialnych według św. Bazylego. Stosunek bogacza do Łazarza był bezduszny. Dobra tego świata widziane w perspektywie śmierci i wieczności. Tylko wtedy dobra materialne są drogą do dóbr duchowych, gdy dzielimy je z potrzebującymi. "Gromadźcie sobie skarby w niebie" (Mt 6,20).

Może się nam wydawać, że historie takie, jak opisana w Ewangelii, dziś już nie mają miejsca, albo przynajmniej – nie powinny się zdarzać. Mamy przecież system opieki społecznej, mamy postęp i cywilizację. Tacy jak Łazarz znajdują się gdzieś daleko: w Indiach, w Afryce, ale nie u nas… Wiersz współczesnej poetki pokazuje, jak blisko wśród nas i jak bardzo niedostrzegani są ci, którzy jak biblijny Łazarz cierpią niedostatek, a jeszcze bardziej cierpią z powodu odrzucenia przez innych.

Tydzień temu Jezus przypomniał o konieczności dobrego gospodarowania wszystkim co posiadamy, gdyż wszystko jest darem Boga. Dziś Jezus jeszcze wyraźniej mówi o pieniądzach i o ludziach, którym można, a nawet trzeba pomagać. Współczesny świat pełen jest ludzi, którzy nie poradzą sobie sami z wieloma rzeczami. Jezus chce pobudzić naszą wrażliwość i współczucie dla ludzi, a nie ustanawiać nowe prawa. Jeżeli zostałeś obdarowany przez Pana Boga jakimiś talentami, zdrowiem, wolnym czasem, inteligencją – to użycz ich niekiedy dla osób, które tyle nie otrzymały. Materiały pomocnicze: kartka z tekstem opowiadania wykorzystanego podczas homilii.

Słowo Boże przypomina nam o odpowiednim używaniu dóbr materialnych. Księga proroka Amosa napomina tych, którzy nie miłują bliźniego i wyzyskują ubogich. Słowa św. Pawła Apostoła z Pierwszego Listu do Tymoteusza są zachętą do szczerej i pełnej troski modlitwy za rządzących, by władzę sprawowali uczciwie dla dobra wszystkich. Żaden człowiek nie może jednocześnie służyć dwom panom. Nie może służyć Bogu i jednocześnie szatanowi, złemu duchowi, odwiecznemu wrogowi Stwórcy. Jest tu wyraźna sprzeczność, której nie da się w żaden sposób pogodzić. Ostrzeżenie Jezusa Chrystusa, że nie możemy służyć Bogu i mamonie wyraźnie daje nam do zrozumienia, że w życiu codziennym winniśmy być konsekwentni i unikać wszystkiego, co sprzeciwia się służbie Bogu. Wyrazem takiej postawy jest wierność przykazaniom.

Pan Jezus nie pochwalił oszustw nieuczciwego rządcy. Kazał jednak uczniom podziwiać jego energię i zaangażowanie w wymyślony plan. Nasze życie i wszystko, co posiadamy, jest swoistym darem od Boga. My darem tym jedynie „zarządzamy”. Jezus zapyta nas nie tylko o nasze uczynki, ale również o sposób wykorzystania wszystkiego, co należało do nas w ciągu życia. W dawnych czasach wyobrażano sobie, że św. Piotr trzyma w ręku grubą księgę, w której są spisane nasze słowa i uczynki. Pan Jezus pragnie poszerzyć grono naszych przyjaciół o nowe osoby: ubogich, którzy wstawią się za nami na Sądzie Bożym. Możemy dzielić się nie tylko dobrami materialnymi, ale również innymi darami. Materiały pomocnicze: kilkanaście monet o nominale 1 i 2 zł.

Dzisiejsza ewangeliczna przypowieść może zbulwersować nieprzygotowanego słuchacza. Czy jest w niej zachęta do nieuczciwego zarządzania i do korupcji? Etyczne nauczanie Jezusa opierało się całkowicie na przykazaniu miłości Boga i bliźniego. O co w rzeczywistości chodziło Jezusowi, gdy opowiadał swoim słuchaczom przypowieść o nieuczciwym zarządcy? Wnikliwy słuchacz wychwyci drobny niuans: bogaty człowiek nie chwalił nieuczciwości, lecz zapobiegliwość nieuczciwego zarządcy. Nie można nieuczciwemu zarządcy odmówić obrotności i troski o przyszłość. Potrafił myśleć o niepewnych dniach po utracie pracy, umiał być przewidujący i roztropnie planował swoje życie. Jezus chciałby powiedzieć każdemu z nas: „Bądź tak zatroskany o życie wieczne, jak ten nieuczciwy rządca o życie doczesne”.