Wołanie grzesznego człowieka skierowane do Jezusa wiszącego na krzyżu było zapowiadane w Starym Testamencie. Dla ratowania ludzi miedziany wąż został zawieszony na drewnianym palu. Jezus zawisł na drzewie krzyża. Metalowy wąż i ludzkie ciało – wywyższone na drewnianych palach. Spojrzenie i wiara w miłosiernego Boga wystarczają, by uzyskać pomoc.

Akt pokuty – brama do zbawczych tajemnic. By wejść na ucztę miłości w domu Ojca trzeba stanąć w prawdzie, jak syn marnotrawny z dzisiejszej przypowieści. Uznanie grzechu i skrucha – historia Dawida. Grzech pierworodny – odrzucenie prawdy i przyjęcie szatańskiego kłamstwa jako zasady działania. Grzech nie jest najgorszym, co może przytrafić się człowiekowi. Dramat zaczyna się wtedy, gdy człowiek odrzuca głos sumienia, a więc światło Ducha Świętego, który poucza nas o grzechu. Syn marnotrawny i fałszywy obraz wolności – „Daj mi część majątku. Daj mi moją wolność. Chcę żyć na własną rękę”. W tej postawie odbija się echem pierwszy wybór człowieka u zarania dziejów.

Przypowieści Jezusa o zagubionej owcy, o odnalezionej drachmie są odpowiedzią na zarzuty ze strony faryzeuszy, że Jezus okazuje nadmierną życzliwość i dobroć „grzesznikom i celnikom”. Młodszy syn – skruszony, głodny, wynędzniały – pojawia się w rodzinnym domu. Jego starszy brat wraca w tym czasie spocony i zmęczony całodzienną pracą w polu. Jest zdezorientowany tym, co się dzieje. Ojciec porusza się między dwoma synami: powracającego utracjusza obejmuje i ściska. Starszego – pełnego żalu i goryczy – próbuje przekonać do brata. Przypowieść o synu marnotrawnym jest historią każdego z nas.

Przypowieści są rodzajem opowiadań, które zawierają nie tyle prawdziwą historię konkretnego człowieka, ale symboliczne przedstawienie ludzkich problemów. Syn marnotrawny to przypadek człowieka, który nie umie docenić tego, co już posiada. Postawa starszego syna świadczy o zazdrości o brata i niezrozumieniu istoty miłości. Umiejętność docenienia sukcesów drugiego człowieka jest wielką sztuką. Należy umieć cieszyć się z osiągnięć innych ludzi. Gratulacje, wyrazy uznania czy sympatii można składać ludziom za konkretne osiągnięcia sportowe lub naukowe, za jakieś uczynki, postawę, za przezwyciężenie własnych lęków czy słabości itd. Drobne wyrazy naszej życzliwości świadczą, że nie koncentrujemy się tylko na sobie. Materiały pomocnicze: można przygotować kilka nagród dla dzieci za udział w konkursie.

W okresie wakacji, choć przede wszystkim chcielibyśmy wypocząć, to jednak odpoczynek pozwala nam dostrzec rzeczy, których nie jesteśmy w stanie zobaczyć na co dzień. Mądrość bywa różnie rozumiana. Dla jednych człowiekiem mądrym jest ktoś, kto zdobył wiedzę i ma naukowe tytuły. Dla innych mądrością będzie ustawienie się w życiu i zarabianie dużych pieniędzy. Prawdziwa mądrość potrafi znaleźć rozwiązanie w najtrudniejszej sytuacji. Prawdziwa mądrość przynosi rozwiązania problemów, które patrząc po ludzku, wydawały się być nie do rozwiązania. Źródłem takiej mądrości jest Bóg. On jest jedyną i prawdziwą Mądrością.

Pytanie młodej dziewczyny, która chciała ofiarować Bogu swoje zdrowie za uzdrowienie siostry, pokazuje naszą często spotykaną postawę wobec Boga: chcemy z Nim „handlować”, niejako Go „przekupić” naszymi ofiarami. Czy jednak jesteśmy w stanie, skoro przecież i tak wszystko, co mamy, jest Jego?
W dzisiejszej Ewangelii Jezus jakby sam usprawiedliwiał taką postawę: każe nam robić rachunek zysków i strat. Tylko cena, o jakiej mówi, jest wysoka: ci, którzy za Nim idą, muszą oddać wszystko. Czy nie jest to za wysoka cena? Czy nie mamy racji, obawiając się oddać Mu wszystko? Dlaczego Bóg tego od nas żąda? Aby zrozumieć, dlaczego Bóg chce, byśmy oddali Mu wszystko, musimy zrozumieć, że to nie my „kupujemy” Jego łaskę. To On sam pierwszy z miłości dał nam wszystko, więcej: dał nam samego siebie. Nie możemy kupić „kawałka” Boga. On dał nam się cały – dlatego pragnie, byśmy my się Mu oddali całkowicie.

Pan Jezus przekazuje nam prostą, choć często zapominaną zasadę – zanim coś zaczniesz robić, pomyśl: czy dasz radę skończyć, czy jest w ogóle sens zaczynać? Na początku roku szkolnego można zaplanować, czym zajmiemy się do następnych wakacji. Potrzebny jest również dobry plan na całe życie i na wiele wydarzeń i sytuacji, które w życiu się pojawiają. Naszym planem jest Ewangelia. Wszyscy jesteśmy w szkole Jezusa, jesteśmy Jego uczniami. Nie można twierdzić, że jesteśmy dobrymi dziećmi Boga, jeżeli wolimy żyć według naszych planów, a nie planów Bożych. Dzisiejsze przypowieści są trochę przypomnieniem, trochę zachętą, ale też trochę ostrzeżeniem. Materiały pomocnicze: kilka „zadań testowych” według wzoru z poniższej homilii i kilka drobnych nagród dla dzieci.

Uczta Eucharystyczna – "Gdzie są dwaj albo trzej zgromadzeni w imię moje, tam jestem pośród nich" (Mt 18,20). Stół słowa i stół Chrystusowego Ciała. Biesiadnicy z dzisiejszej Ewangelii chcą karmić się swoją pychą. Przykład bł. Karola de Foucaulda (zginął 1 grudnia 1916 roku, beatyfikowany 13 listopada 2005 roku przez papieża Benedykta XVI). Zawsze szukał ostatniego miejsca, by w życiu wzorować się na Chrystusie. „Nie mogę jechać pierwszą klasa pociągu, gdy wiem, że mój najlepszy przyjaciel jedzie w klasie ostatniej”.