Jezus Chrystus jest drogą do wieczności. Ta sama siła, która doprowadziła do przemienienia na górze Tabor, sprawiła później, że umarłe, zniszczone ciało Jezusa przemieniło się w ciało żyjące i nieśmiertelne. Przemienienie na górze Tabor jest cudem bardzo wieloznacznym i symbolicznym. W naszym życiu wszystko się zmienia: wiek człowieka, zawód, nastroje, otaczający nas ludzie. Wszystko przypomina o przemijaniu i wędrówce w stronę najważniejszej zmiany: przejścia z życia doczesnego do życia wiecznego. Najważniejsze zmiany dokonują się we wnętrzu człowieka. Stamtąd płynie moc do nowego życia. Poszukiwanie Boga to poszukiwanie zwycięstwa nad śmiercią. W czasie Mszy można wykorzystać w celu plastycznego zilustrowania tematu następujące rekwizyty: – zarys sylwetki człowieka, wycięty z grubszego kartonu (wielkość konturu powinna być zależna od wielkości kościoła; tak, aby w czasie Mszy widziały go wszystkie dzieci w świątyni), – ubrania i twarze, wycięte z papieru, dostosowane wielkością do przygotowanego konturu (podobnie, jak na papierowych zabawkach dla dzieci, gdzie można zmieniać ubranie); można przygotować ubranie eleganckie (garnitur), sutannę, ubranie sportowe; twarze powinny wyrażać różne emocje (płacz, radość, złość, strach).

Rozpoczęliśmy kolejny Wielki Post, czas przygotowujący nas na największe święta chrześcijaństwa – Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Jest to dla wszystkich wierzących czas zadumy, ciszy, refleksji, postu, wyrzeczeń. Grzechy są bardzo zróżnicowane i należy je oceniać według ich ciężaru. Grzechem śmiertelnym jest ten, który dotyczy materii poważnej i który nadto został popełniony z pełną świadomością i całkowitą zgodą. Powoduje on utratę miłości i pozbawienie łaski uświęcającej, wykluczenie z królestwa Chrystusa i wieczną śmierć w piekle. Grzech powszedni pozwala trwać w miłości, chociaż ją obraża i rani. Każdy grzech, a zwłaszcza ciężki, zwany też śmiertelnym, jest sprzeniewierzeniem się woli Bożej, a także brakiem miłości względem bliźniego i nas samych.

Zły duch istnieje i nie odpoczywa, ale wpływa na ludzi różnymi metodami. Św. Mateusz w dzisiejszym fragmencie Ewangelii o kuszeniu Jezusa ukazuje metody działania szatana. Mateusz pokazuje nam również prawdę o naszej ludzkiej kondycji, w którą wpisana jest potrójna pożądliwość: ciała, oczu oraz pycha żywota. W ten sposób Ewangelista odsłania przed nami słabości ludzkiej natury. Proponując Jezusowi przemienienie kamieni w chleb, kusiciel wykorzystuje głód – codzienną i zwyczajną potrzebę ludzkiego organizmu. Propozycja rzucenia się z murów świątyni poddaje próbie zaufanie do Ojca. Jest to więc pokusa niewiary. Człowiek chce się przekonać, czy Boże obietnice rzeczywiście się realizują. Trzecie kuszenie koncentruje się na ludzkiej żądzy władzy, podporządkowywania sobie innych. Jezus odnosi potrójne zwycięstwo. Za każdym razem odwołuje się do słowa Bożego. Jego bronią jest posłuszeństwo woli Bożej i wierna jej realizacja.

W ludzkim życiu nieustannie odbywa się walka dobra ze złem. My także uczestniczymy w tej walce. W jaki sposób Jezus przygotował się do zwycięstwa nad szatanem? Czy Jezus zawdzięczał zwycięstwo wyłącznie swojemu boskiemu pochodzeniu? Jaki sens ma post dla człowieka oraz czas Wielkiego Postu przed Wielkanocą? Poprzez pięć zmysłów zbieramy mnóstwo informacji o świecie. Wśród tych informacji łatwo jest zagubić głos Boży. Zmysły ludzkie są także polem walki dla szatana. Odrzucenie pokus szatana to dopiero początek walki duchowej człowieka. Drugą częścią jest czynienie dobra. W czasie Mszy św. można wykorzystać w celu plastycznego zilustrowania tematu następujące rekwizyty: – pięć papierowych plansz przedstawiających symbolicznie pięć zmysłów człowieka (oko, ucho, język, nos, dłoń), – rysunki różnych przedmiotów i wrażeń, które chłoniemy zmysłami: jedzenie, ubranie, perfumy, płyty z muzyką, filmy DVD itp., – duże naczynie, najlepiej przezroczyste (wazon, waza).

Po raz kolejny w naszym życiu rozpoczynamy Wielki Post, okres pokuty i nawrócenia, przygotowujący nas do przeżycia największej uroczystości chrześcijańskiej – Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa. Na początku Wielkiego Postu, w Środę Popielcową, kapłan posypuje nasze głowy popiołem, wypowiadając słowa: Pamiętaj, że prochem jesteś i w proch się obrócisz. Popiół był szeroko rozpowszechniony w różnych religiach starożytnych, niejednokrotnie bywał łączony z prochem, symbolizującym grzech i ułomność człowieka. Wedle Starego Testamentu, przede wszystkim serce ludzkie podobne jest do popiołu. Czytania mszalne przeznaczone przez Kościół do odczytania oraz rozważenia w Środę Popielcową wzywają wszystkich wierzących w Jezusa Chrystusa do pokuty i nawrócenia, do autentycznego i szczerego pojednania się z Panem Bogiem.

Słyszeliśmy wiele obietnic i zapewnień dotyczących polepszenia naszego życia. Większość z nich okazała się pustymi słowami, które nie miały pokrycia w czynach. Może nam się wydawać, że łatwo zawieść się także na Panu Bogu. Tyle razy prosiliśmy o coś w długich modlitwach i nie zostaliśmy wysłuchani. Bóg zapewnia, że nigdy nas nie opuści i nigdy o nas nie zapomina: Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie (Iz 49,15). W Ewangelii Jezus zachęca, abyśmy nie troszczyli się zbytnio o własne życie, o to, co będziemy jeść i pić, i w co będziemy się ubierać. Naszą jedyną troską ma być królestwo Boga i Jego sprawiedliwość. Wszystko inne będzie nam dodane.

Nikt z nas nie lubi zbytniej troski. Mamy, które nadmiernie troszczą się o swoje dzieci, pozbawiają je możliwości nauczenia się samodzielnego funkcjonowania. W tym kontekście łatwo przyznać rację Jezusowi, kiedy mówi, żeby się zbytnio nie troszczyć. Z drugiej strony – troska jest wyrazem miłości. Troszczę się o kogoś, kogo kocham. Dlatego tak boli, kiedy doświadczam tego, że nikt się o mnie nie troszczy. Czuję się wtedy niekochany. Nieumiejętność wyważenia między „zbytnią troską” a brakiem troski powoduje, że czasem się gubimy. Zwłaszcza młodzi bardzo się czasem troszczą, żeby wyglądać tak, jak by się o nic nie troszczyli. Czy to jednak przynosi szczęście?

W Ewangelii Pan Jezus bardzo często przypomina nam, że największym zagrożeniem dla wiary nie są wcale jacyś bożkowie czy przesądy, ale nasze przywiązanie do pieniędzy, wygody, lenistwa. Biblia zawsze zachęca człowieka do pracy, do wysiłku. Stawia jednak pytanie, czy staramy się o to, co naprawdę jest najważniejsze. Boże wezwanie do zaufania Mu w różnych sprawach codziennego życia nie jest zachętą do bezczynności, ale do innego, bardziej proporcjonalnego rozłożenia naszej energii i czasu. Zbyt wiele czasu i energii poświęcamy na sprawy związane z ubraniem i jedzeniem. Tutaj wystarczyłyby proste, krótkie decyzje. Decyzjami człowieka powinny kierować serce i sumienie, a nie materialne pożądliwości. Przed Mszą św. należy przygotować: kilka produktów spożywczych (chipsy, czekolada), książkę dla dzieci, flamastry, jakiś element ubioru, Biblię i nagrody.