Dlaczego Pan Jezus, będąc w gościnie u Marty i Marii, nie docenił faktu, że Marta tak dużo pracowała w domu i usługiwała przy stole? Prawdopodobnie każdemu z nas zdarza się czasem uciekać w jakieś zajęcia czy obowiązki tylko po to, aby uniknąć czegoś ważniejszego. Wśród wielu obowiązków trudno jest czasem zachować właściwą hierarchię ważności i potrzeb. Należy nauczyć się wybierać to, co w danej chwili jest lepsze. Według Pana Jezusa najważniejsze jest słuchanie Jego głosu, wczuwanie się w Jego słowa i pragnienia względem nas. Czy potrafimy porzucić inne sprawy, nawet najważniejsze, aby spędzić z Jezusem kilka minut na modlitwie, na spacerze, w kościele?

Co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne? (Łk 10,25). Naszym celem nie jest pustka, unicestwienie i zimny grób. Idziemy do wieczności, do Domu Ojca. Każda niedziela jest małą Wielkanocą. Miłość do Boga i bliźniego jest drogą wiodącą ku życiu wiecznemu. Lęk przed obcym i zamknięcie na bliźniego.

Na świecie jest sporo ważnych pytań: w telewizji, w gazecie, w Internecie ciągle padają jakieś pytania. Uczony w prawie stawia Jezusowi pytanie, które powinno być jednym z najważniejszych, a nawet najważniejszym z pytań człowieka: „Jak osiągnąć życie wieczne?”. Ewangelia wyraźnie zaznacza, że uczony nie miał szczerych intencji: przyszedł wystawić Jezusa na próbę. Mimo to Jezus podjął dialog. Różne kultury, różne cywilizacje i narody szukały odpowiedzi na pytanie: „Czy po śmierci istnieje jeszcze jedno życie, a jeżeli tak – to w jaki sposób można je osiągnąć?”. W nauczaniu Jezusa najlepszą drogą do osiągnięcia życia wiecznego jest miłość do drugiego człowieka. Dobre uczynki powinny być spełniane skromnie, bez nagłośnienia i przechwałek.

Kluczowe dla przypowieści o miłosiernym Samarytaninie jest zdanie: A gdy go zobaczył, wzruszył się głęboko (Łk 10,33). Ujrzał na własne oczy, ulitował się sercem. Samarytanie byli przez Żydów lekceważeni i pogardzani, a nawet traktowani jak zdrajcy i wrogowie. Wszystko dlatego, że gdy ich królestwo zostało podbite przez Asyrię, zmieszali się z tym narodem, zatracając własną tożsamość. Kontrast w zachowaniu kapłana, lewity i Samarytanina nie może być większy: kapłan i lewita nie kiwnęli nawet palcem; Samarytanin udzielił pomocy. Aktualność przypowieści widać w konieczności weryfikacji naszego myślenia o innych: my często lubimy ludzi szufladkować. Jezus obala takie stereotypowe myślenie, bo ani kapłan, ani sługa domu Bożego, ani Samarytanin nie zachowali się zgodnie z przewidywaniami.

Wszyscy jesteśmy wybrani i powołani do wypełnienia określonej misji. Wybranie, powołanie i misja to rzeczywistości odnoszące się do każdego ucznia Chrystusa. Naród izraelski był wybrany i powołany przez Boga, aby stał się znakiem Jego obecności i Jego działania w świecie. Miłość Boga do Narodu Wybranego porównana jest do miłości matki, która pieści swoje niemowlę. Św. Paweł był powołany przez Chrystusa do głoszenia Dobrej Nowiny poganom. W jego misję wpisany został krzyż Chrystusa, który stał się jego największą chlubą. Apostołowie zostali wybrani i powołani przez Jezusa. Widzieli znaki i cuda, których dokonywał Jezus. Z bliska słuchali słów o królestwie Bożym i dzięki temu mogli być głosicielami i świadkami Ewangelii.

Karty Pisma św. są pełne pokoju: „Gdy do jakiego domu wejdziecie najpierw mówcie «Pokój temu domowi», jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju wasz pokój spocznie na nim”, zaś w pierwszym czytaniu słyszymy – „Pan skieruje pokój jak rzekę”. Czy Chrystus wydaje się być sprzeczny w swoich wypowiedziach? Raz mówi o po koju, raz o wojnie. Aby dotrzeć do strefy Bożego pokoju w ludzkim sercu, trzeba to serce najpierw zaniepokoić, trzeba nim wstrząsnąć, trzeba je opamiętać. Trzeba człowieka niejako wyrwać z jego zastarzałych schematów postępowania i życia, myślenia i działania. Tak łatwo skostnieć w schematach łatwizny życiowej, pójścia za prądem, robienia tego, co inni, zagłuszania sumienia, gdy ono już dawno odbiegło od „normy Bożej”. I w takich sytuacjach Bóg zdaje się mówić do człowieka: „Nie sądźcie, że przyszedłem przynieść pokój”.

Prezentacja obrazków i doprowadzenie dzieci do wniosku, że każdy z nas jest członkiem różnych wspólnot. Opowiadanie z Ewangelii, które przed chwilą usłyszeliśmy pokazuje nam szczególną wspólnotę – wspólnotę uczniów Pana Jezusa, wspólnotę posłanych, by głosić Dobrą Nowinę. Zawsze, kiedy się gromadzimy w kościele albo modlimy się w domu z rodziną, w klasie z kolegami, na boisku, albo gdy jesteśmy sami i przyzywamy w modlitwie swojego Anioła Stróża lub patrona, albo jakiegoś innego świętego, tworzymy wspólnotę, w której przebywa Pan Jezus. Każdy w naszej wspólnocie jest potrzebny i każdy pełni w niej określoną rolę. Tak, jak każda część organizmu ma swoje funkcje, tak też w naszej wspólnocie każdy ma zadanie do wykonania.

Wydaje się, że ogień i woda to żywioły nie do pogodzenia. Jeszcze bardziej sprzeczne wydają się ogień i lód. A jednak natura zna ich połączenie: to burza gradowa. Takie połączenie ma ogromną moc. Jego niszczycielska siła potrafi zmieść z powierzchni ziemi wszystko. Takim połączeniem okazali się czczeni dziś apostołowie: Piotr i Paweł: twardy jak lód Piotr i Paweł, wędrujący jak pożar, pędzony wiatrem. Różne były korzenie apostołów. Różna też była ich droga do Jezusa. Połączyło ich więzienie i śmierć. Niech uczą nas św. Paweł i Piotr, że to nie na zgodności naszych charakterów zbudowany jest Kościół, ale na mocy Bożej, która potrafi połączyć ogień i lód.