Prorok Jeremiasz przestrzega tych pasterzy, którzy zapomnieli o sensie swego posłannictwa i zagubili się w swoim egoizmie. Powołani przez Boga pasterze powinni stale czuwać nad owcami. W Jezusie z Nazaretu wypełnia się słowo Jeremiasza. To Zbawiciel człowieka i całego świata jest Dobrym Pasterzem. Jezus jest prawdziwym Pasterzem, bo jednoczy z Bogiem całą ludzkość.

Słuchanie nauki Jezusa Chrystusa i kierowanie się Bożymi przykazaniami w życiu doprowadzi człowieka do szczęścia. Ludzie żyjący bez pasterza są tylko na pozór szczęśliwi. Tak naprawdę w ich sercach rodzi się wielka pustka, brak, który może wypełnić jedynie sam Bóg. To On pragnie każdego z nas obdarzać prawdziwą miłością, a jeżeli się od Niego odwrócimy, będziemy szukać miłości pozornej, która nie zaspokoi naszego głodu. W Starym Testamencie to Bóg był najlepszym pasterzem dla Izraela. Przymierze z Bogiem zawsze były korzystne dla Izraelitów, ponieważ Bóg chciał dla nich dobra. Bóg zapewni nam bezpieczeństwo, wyprowadzi z ciemności grzechu, nasyci nas, zaspokoi każdy głód, ochroni.

Opowiadanie o chłopcu, który zapytał rodziców o to, ile im płaci pracodawca za godzinę pracy, a potem zapytał, czy pobawią się z nim, jeśli im zapłaci za ten czas. Pan Bóg nie chce, abyśmy Mu płacili za Jego czas – On jest dla nas zawsze. Kocha nas i czeka na to, że przyjdziemy do Niego. Zwracamy uwagę dzieci na to, że cała dzisiejsza liturgia słowa mówi nam o tym, jak bardzo Pan Jezus nas kocha. Zapraszamy dzieci do tego, aby jak najczęściej znajdowały czas dla Pana Boga, bo On nieustannie na nie czeka. Warto się zastanowić nad tym, co może pomóc człowiekowi przypomnieć sobie o Bogu i znaleźć dla Niego czas.

Jezus posyła Apostołów po dwóch, choć nic im nie daje na drogę. Ich jedynym orężem ma być Boże słowo i towarzysz podróży. Chrystus wie, że człowiek najlepiej czuje się we wspólnocie, gdy ma obok siebie kogoś z kim może porozmawiać, podzielić się radościami i troskami. Wie, że gdy czegoś się boimy, to łatwiej nam się tego podjąć we dwoje niż w pojedynkę. Łatwiej też uwierzyć świadectwu dwóch osób. Nie bójmy się nieść Dobrej Nowiny. By głosić ją światu, naprawdę nie potrzeba nam ani sukni, ani pieniędzy, ani trzosa, ani torby. „Nie bój się, nie lękaj się – Bóg sam wystarczy”.

Chrystus przywołuje uczniów i rozsyła po dwóch – dlaczego? W powołaniu i wysłaniu inicjatywa zawsze pochodzi od Boga. Człowiek jest wolny, może więc odmówić i pozostać w „swoim świecie”. Chrystus daje wybranym uczniom potrzebne dary i wskazówki. Każdy z nas ma być uczniem niosącym świadectwo.

Ministrant to osoba posługująca w liturgii. Najczęściej możemy go zobaczyć podczas Mszy św. Obowiązkiem ministranta jest również uczestniczenie w różnych nabożeństwach. Każdy, kto potrafi pięknie śpiewać czy grać na instrumentach, może zapisać się do scholi, aby śpiewem chwalić Pana Boga. W ten sposób w każdą niedzielę Msza św. będzie bardziej uroczysta. Ucząc się nowych śpiewów i piosenek, rozwijamy swoje zdolności i talenty, które dał nam Pan Bóg. Podwórkowe Kółka Różańcowe Dzieci to grupa, gdzie modlimy się różańcem. Oaza skupia wokół siebie dzieci i młodzież i umożliwia poznawanie Pana Boga. Na cotygodniowych spotkaniach dzieci nie tylko uczą się modlitwy, ale także budują wspólnotę przez zabawę i naukę. Pomoce: logo Liturgicznej Służby Ołtarza; śpiewnik; różaniec; logo Ruchu Światło-Życie.

Musimy być przygotowani, że ci, którzy nas dobrze znają, nie przyjmą naszego świadectwa o Chrystusie. Barierą będzie właśnie wiedza o naszych słabościach, a może nawet grzechach. Skoro takie trudności napotkaliśmy w gronie najbliższych, to co dopiero będzie wśród tych, których zupełnie nie znamy? To pokusa, która gasi nasz zapał. Która spycha sprawy wiary w sferę prywatności. Pokusy wewnętrzne dotyczą głównie naszych słabości. Pojawia się myśl, że skoro sam często upadam, to nie mogę głosić Jezusa. Wtedy rezygnujemy z walki o świętość własną i innych. Słowa św. Pawła przypominają nam, że Bóg wspiera nas nieustannie swoją łaską. Gdy jesteśmy słabi, źródłem naszej siły jest Bóg, który działa w nas i przez nas.

Prorok Ezechiel żył i działał w VI wieku przed narodzeniem Chrystusa. Jego imię oznacza: Bóg jest mocnym lub Bóg czyni mocnym. Mieszkał w Babilonie, ponieważ należał do grupy Izraelitów uprowadzonych do Babilonu przez króla Nabuchodonozora. Ezechiel otrzymał do Pana Boga trudne zadanie do wykonania. Nawoływał swój lud do pokuty i poprawy. Fragment Listu do Koryntian odkrywa przed nami prawdę mocy wiary. Koryntianie byli przekonani, że wiarę mierzy się miarą jej intensywnego odczucia. Apostoł Paweł natomiast, nie negując ważności tego wymiaru wiary, mówi o swoich słabościach, i wskazuje, że to właśnie dzięki nim zamieszkała w nim moc Chrystusa.