Do owocności naszej modlitwy potrzebna jest świadomość obecności Chrystusa w zgromadzeniu. Pan nas zaprosił tutaj i jest pośród nas obecny. Pan nas poucza swoim słowem i karmi Eucharystią. Prorok Amos kieruje do nas mocne słowa o dobrach doczesnych. Każdy z nas jest właścicielem zasobu dóbr, zarządcą własności. Prorok Amos uczy nas mądrego i odpowiedzialnego zarządzania, mówi o właściwym wykorzystaniu dóbr doczesnych. List św. Pawła Apostoła był skierowany do ucznia Tymoteusza. Apostoł wzywa ucznia do praktykowania postaw wypływających z wiary. Sprawiedliwość, pobożność, dobroć to cechy, którymi uczeń ma się charakteryzować. Ewangelia opowiada o losie bogacza, w życiu którego brakło miłosierdzia. Jest dla nas podsumowaniem nauki o dobrach doczesnych. Mamy wiele możliwości czynienia dobra, wiele możliwości wspierania dzieł miłosierdzia. Naszemu życiu tutaj na ziemi charakteru i wartości dodaje okazane wspólnocie miłosierdzie.

Szukamy powodów, dla których bogacz trafił do piekła a Łazarz do nieba. Dlaczego bogacz nie ma imienia? Pan Bóg jest sędzią sprawiedliwym, za dobro wynagradza, za zło karze. Zachęca nas do miłowania bliźnich – miłowanie bliźniego jest drogą do nieba. Wspólny śpiew radosnej piosenki o niebie. Pomoce: szklanka z wodą; dwa transparenty z napisami: „Bóg jest Sędzią sprawiedliwym, za dobro wynagradza, za zło karze” oraz „Miłuj bliźniego swego jak siebie samego”.

Przypowieść o nieuczciwym rządcy wyrwana z kontekstu całej Ewangelii jest niezrozumiała i nie do przyjęcia. Nieuczciwy rządca został pochwalony, ponieważ w roztropny sposób potrafił sobie poradzić w bardzo trudnej sytuacji. Jezus nie akceptuje i nie pochwala jego działania. Zalicza owego rządcę i metody jego działania do sposobu postępowania synów tego świata. Jezus chce zachęcić synów światłości, czyli swoich uczniów, aby byli tak roztropni i zapobiegliwi w dążeniu do królestwa Bożego, jak synowie świata w zabieganiu o ziemskie dobra. Interpretację przypowieści o nieuczciwym rządcy znajdujemy także w kolejnych słowach Jezusa: Zyskujcie sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy wszystko się skończy, przyjęto was do wiecznych przybytków. Wszystko winno służyć i pomagać człowiekowi, aby osiągnąć zbawienie. Nic nie może być przeszkodą w opowiedzeniu się za Jezusem i przyjęciu Jego słowa.

Radykalizm chrześcijański stawia opór złu, które zabija w nas człowieczeństwo i Boga. Jeśli myślimy i postępujemy tak, jak nam dyktuje świat, to tracimy własną tożsamość. Każdy z nas będzie zdawał sprawę ze swego zarządu. Jakim byłeś ojcem, jaką matką, jakim dzieckiem, jakim uczniem, jakim pracownikiem? Pan Jezus zna historię naszego życia. Trzeba stanąć w prawdzie, pokorze i wierze przed Panem. Zarządca nie był leniem czy darmozjadem. Był świadom swych ograniczeń i talentów, a to pierwszy krok w stanięciu w prawdzie.

Tylko dwa słowa: „uczciwość” i jego przeciwieństwo, czyli „nieuczciwość” – wyrażają istotę relacji międzyludzkich. Nie wolno zapominać o ich znaczeniu. Nieuczciwych tępi prorok Amos. Historia nieuczciwego rządcy jest nadal aktualna. Trudno nam zrozumieć pochwałę, jaką otrzymał od właściciela. Jezus tłumaczy to swoim uczniom. Pomoce: napis „nieuczciwość” z przekreślonym przedrostkiem „nie”; napis: Ile jesteś winien?

Mimo tego, że dzisiejsze czytanie z Ewangelii nie jest medialnym newsem, nasze serca biją szybciej, gdy słuchamy o losie syna marnotrawnego, życiowego bankruta. W głębi serca czekamy na opis kluczowej sceny: stęskniony ojciec wybiega naprzeciw syna i przytula do swej piersi. Zdumiewająca jest kolejność zdarzeń: ojciec przytula syna, dopiero wtedy syn zaczyna mówić: "Nie jestem godzien nazywać się twoim synem" (Łk 15,21). Postawa czekającego z utęsknieniem ojca jest bez wątpienia wzorcem dla jego dzieci, czyli też dla nas. Marnotrawny syn powinien – jak wcześniej jego ojciec – czekać z utęsknieniem na powrót kolejnego życiowego rozbitka. Powroty do domu Ojca nie są tylko poetyckim opisem, ale w wielu przypadkach są autentycznym doświadczeniem wiary.

Świątynia jest miejscem naszego spotkania z Bogiem. Stajemy przed Nim w pokorze, mając świadomość własnej niegodności wypływającej z grzechu. W Księdze Wyjścia czytamy o buncie Izraelitów wobec prawa Bożego. Odrzucili oni Prawo Boga, by powrócić do prawa, które obowiązywało w Egipcie. To spowodowało Boży gniew. Apostoł Narodów wzywa nas do nawrócenia. Ta postawa dokonuje się w prawdzie wobec siebie. Człowiek musi dokonywać rewizji własnego życia, to jest początek postawy nawrócenia. Każdy musi zobaczyć swoje życie, poznać owoce czynów i dopiero wtedy podjąć decyzję o kierunku na przyszłość. W dzisiejszej Ewangelii Kościół ukazuje Chrystusa Dobrego Pasterza. Pan szuka zagubionej owcy, troszczy się o nią. Troskę ukazuje poprzez konkretny czyn: Pan bierze na ramiona zagubioną i wylęknioną owcę i zanosi do owczarni. Tak zachowuje się Chrystus wobec każdego, kto zwróci się do Niego. Szuka każdego zabłąkanego, dla każdego ma słowo nadziei, każdego przytuli do serca.

Chcemy wyczulić dzieci na niezmienną miłość Boga, że są zawsze kochane. Ludzie mogą jak faryzeusze kogoś napiętnować i odrzucić. Każdy człowiek ma w sobie dobro, które umie dostrzec Bóg i spowodować jego uzewnętrznienie. Bóg czeka na powroty synów marnotrawnych. Wtedy On się raduje, radują się też aniołowie w niebie i mądrzy ludzie będący tego świadkami. Szemranie faryzeuszów, ich jednostronna ocena osób, bez spojrzenia z miłością na grzesznika, jest w wielu przypadkach przywarą człowieka współczesnego. Prowadzi do zawłaszczenia Boga dla siebie i odrzucenia osób ze swej wspólnoty. Dzieci też są wciągane w ten system wartościowania człowieka. Niektóre z nich bywają gorzej traktowane przez otoczenie. Bóg daje nam przykład, gdy mówi do celników i grzeszników o zagubionej owcy.