Homilie codzienne

Wsiadamy do łodzi. Dziwna postawa Jezusa. Pedagogia Jezusa wobec uczniów. Reakcja uczniów. Jezus podsumowuje. Nasze życie. Moja postawa wobec Boga.

Fragment z Listu do Hebrajczyków i przypowieść Jezusa zapisana przez ewangelistę Marka mówią nam o obecności i wzrastaniu królestwa Bożego na ziemi. Jezus mówi, że misja siewcy kończy się wraz z zasiewem ziarna. Wzrost Bożego królestwa jest więc z jednej strony zależny tylko i wyłącznie od Bożego działania, z drugiej zaś strony – wytrwałe cierpienie uczniów przyczynia się również do szerzenia wiary w moc zbawiającego Boga.

Przestroga zawarta w wyjaśnieniu przypowieści. Światło uwidacznia wady i niedociągnięcia. Ukrycie światła daje złudne poczucie bezpieczeństwa. Próba ukrycia wad czy przewinień naraża na życie w ciągłym strachu. Jezus zachęca człowieka do wrażliwości na to, co ważne. Wrażliwość jest niezbędna do trwania na drodze do zbawienia.

Autor Listu do Hebrajczyków (Hbr 10,11–18) napisał w nim o nowym przymierzu, które Bóg wkłada w nasze serca i wypisuje w naszych umysłach. Przyjęcie go prowadzi do tego, że grzechów naszych oraz naszych nieprawości nie będziemy już więcej wspominać. Zbyt łatwo przyzwyczajamy się do grzechów. Można powiedzieć, że one się w nas zakorzeniły. Przypowieść o siewcy jest dla nas wezwaniem – tę misję Jezus powierzył każdemu z nas. Zadaniem siewcy jest siać ziarno. Bóg nie sieje gdzie popadnie. On sieje wszędzie. Nie wyklucza żadnej sfery życia ze swojego działania. Droga, miejsce skaliste, ciernie, ziemia żyzna – oto rzeczywistości naszego tu i teraz.

Wysłanie siedemdziesięciu dwóch parami było podyktowane względami praktycznymi: łatwiej było nauczać, wędrując we dwójkę. Uczniowie byli wysłannikami zapowiadającymi i przygotowującymi uroczyste przyjście Jezusa. Mieli oni, podobnie jak Apostołowie, praktykować absolutne ubóstwo. Mają też być bezwzględnie oddani sprawie głoszenia królestwa Bożego. Uczniowie mają prawo korzystać z dachu nad głową, jedzenia i picia. Nie wolno im jednak wybierać lepszych kwater, przenosząc się z domu bardziej ubogiego to zamożniejszego.

Święty Paweł pochodził z Tarsu. Rodzina jego chlubiła się, pochodzeniem z rodu Beniamina. Chociaż jego ojciec był grekiem Paweł posiadał wykupione obywatelstwo rzymskie. Wpierw, zanim spotkał Chrystusa pod bramami Damaszku, był niezwykle gorliwym Żydem, prześladował wszystkich, którzy zagrażali czystości wiary mojżeszowej. Od momentu spotkania ze zmartwychwstałym Panem wiernie służył Chrystusowi i z niesłychaną gorliwością i poświęceniem pracował jako misjonarz i nauczyciel wielu narodów.

Krewni – zjednoczeni więzami krwi. Prawdziwi krewni Jezusa – zjednoczeni wiarą i miłością. Najświętsza Maryja Panna w zbawczym dziele Chrystusa (nauka Soboru). Maryja jest Matką Zbawiciela w porządku natury i w porządku łaski.

Powołanie nie jest związane jedynie z życiem kapłańskim czy zakonnym. Każdy człowiek powołany jest do życia i miłości. Wielu rozumie powołanie jako z góry zaplanowane działanie. Do właściwego rozeznania powołania konieczne jest wsłuchanie się w głos Boga i w siebie. Bóg powołując człowieka każdego wzywa po imieniu. Znajomość imienia rozszerza się na całościową znajomość człowieka.