Homilie niedzielne i świąteczne

Skuteczne apostolstwo wyrasta z przyjęcia darów Ducha Świętego i świadectwa chrześcijańskiego życia. Chrystus w swojej odkupieńczej śmierci dał nam przykład, jak pokonywać grzech i szatana. Współczesny chrześcijanin, aby przynieść owoce wiary, powinien umrzeć dla grzechu, aby żyć dla Boga. Autentyczność życia chrześcijan jest niezbędna dla budowania wiary następnych pokoleń. Męczeństwo jako najdoskonalsze świadectwo wiary buduje Kościół z nowych wyznawców Jezusa, a każda trudna wierność jest darem dla Kościoła przyczyniającym się do jego odnowy.

Czwarta Niedziela Wielkanocna zwana jest niedzielą Dobrego Pasterza. Słyszałem kiedyś ciekawe stwierdzenie: „gdyby ludzie byli tak przywiązani do Pana Boga, jak zwierzęta do swoich właścicieli – świat byłby zupełnie inny”. Czyż nie jest to prawdą? Pasterz, owce – biblijne obrazy ze świata zwierząt. Bóg „daje życie” – jako Stwórca. Bóg daje życie, gdy powołuje nas z nicości do istnienia. Bóg „daje życie” – jako Zbawiciel. Świadectwo życia – patrzcie, jak oni się miłują (Tertulian). Jezus powołuje wystraszone owce, by stały się odważnymi pasterzami, bo kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony (Mk 16,16).

Owce rozpoznają swego Pasterza, idą za Jego głosem. Dobrego Pasterza poznajemy po dziełach: prowadzi na pastwiska i do źródeł; nie zostawia owiec na pastwę losu. Obrazy do kontemplacji: Dobry Pasterz zna swoje owce (J 10,14) po imieniu i osobiście. Panu Jezusowi zależy na owcach, na każdej owcy danej pod Jego pieczę. Dobry Pasterz życie swoje oddaje za owce (J 10,25). A wszystko to z miłości, z dobrej woli. Dobry Pasterz powołuje do siebie! Powołanie to wejście w relację z Jezusem Chrystusem. Nie traktujmy powołania przedmiotowo, jako bilansu zysków i strat. Spoglądajmy na nie podmiotowo, jako zadzierzgnięcie więzi z Synem Bożym.

Celem homilii jest utrwalenie obrazu Chrystusa jako Dobrego Pasterza. Dzieci rozumieją, że mają być posłuszne swym rodzicom, dziadkom, starszemu rodzeństwu, wychowawcom, nauczycielom. Pouczamy ich, że tak jak dorośli chrześcijanie są posłuszni Chrystusowi, jako swemu Pasterzowi, tak samo dzieci uczą się być Jemu posłuszne. One są „małymi Barankami”, które Jezus – Brama owiec, kocha i chroni. Wzbudzamy w dzieciach zaufanie do Jezusa, naszego najlepszego Pasterza. Psalm 23 ma liczne parafrazy. Najbardziej znane to: Pan jest pasterzem moim, niczego mi nie braknie, na niwach zielonych pasie mnie, nad wody spokojne prowadzi mnie. Przed liturgią uczymy dzieci śpiewać słowa psalmu. Można je zaśpiewać także w trakcie homilii. Kolejną parafrazą i jednocześnie pieśnią wzbogacającą liturgię Mszy św. jest „Pan, mój Wódz i Pasterz”: W. Pan mój Wódz i Pasterz mój, o, jak szczęśliwy mój los. 1. Gdy mnie Pan jako Pasterz prowadzi, wszystko mam czego chcę; W bujnej trawie mi paść się pozwala, na zieloną wiedzie ruń. Do ożywczej prowadzi krynicy, bym spoczął i pokrzepił siły. 2. On mnie wiedzie ścieżkami prostymi, o mnie troszczy się sam. Choćbyś wiódł mnie doliną ponurą, nie ogarnie mnie lęk, Bo nic złego mnie spotkać nie może, gdy czuwasz, Panie, nade mną.

Celem chrystofanii (pojawiania się Jezusa po Zmartwychwstaniu) jest umocnienie apostołów w wierze. Prawda o Zmartwychwstaniu – choć była przedmiotem wiary starotestamentalnej (faryzeusze) – dotyczyła prawd eschatologicznych (dotyczących spraw ostatecznych). Apostołowie potrzebowali więc osobistego doświadczenia Jezusa zmartwychwstałego, aby mogli być wiarogodnymi świadkami Jego zbawczej działalności. Ciało Jezusa po Zmartwychwstaniu ma niespotykane właściwości. Zajmuje swoje miejsce w przestrzeni, jak każde inne ciało fizyczne, a jednocześnie jak duch przenika ściany. Takie właściwości pozwalają nazwać ciało Chrystusa chwalebnym.

Są sytuacje, kiedy boimy się powiedzieć prawdę i dla uratowania własnej pozycji krzywdzimy kogoś bliskiego, nawet przyjaciela. Łatwo zrozumieć, co przeżywali apostołowie. Łatwo zrozumieć ich zmieszanie, kiedy ukazał się im zmartwychwstały Jezus. Oni w obliczu Jego męki i śmierci uciekli albo wyparli się i zdradzili swojego Mistrza. Spotkanie z Jezusem zmartwychwstałym wydawało się im czymś nieprawdopodobnym. Jezus pocieszał apostołów i tłumaczył im, że On musiał cierpieć i oddać swoje życie na krzyżu, aby potem zmartwychwstać. Zmartwychwstanie Jezusa oznacza zwycięstwo życia nad śmiercią. Św. Piotr przypomina, że to sam Bóg wskrzesił Jezusa z martwych.

Celem homilii jest ukazanie dzieciom siły wiary, którą otrzymali apostołowie podczas spotkania ze Zmartwychwstałym. To była kolejna epifania (objawienie się Boga), która nadawała sens życia zalęknionym uczniom Zbawiciela. Ukazywał się im żywy i prawdziwy Chrystus. Spożywał z nimi posiłki. Wlewał w ich serca pokój, oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma (Łk 24,45). Pierwsi chrześcijanie byli prześladowani przez rzymskich cesarzy. Wielu z nich zostało męczennikami za wiarę. Aby się rozpoznać, rysowali na piasku rybę – symbol wierzących w Chrystusa. Po dziś dzień znak ryby umieszczany jest w wielu miejscach w kościele: na freskach, rzeźbach, na ornatach, kielichach. ΙΗΣΟΥΣ (Iēsoûs) – Jezus ΧΡΙΣΤΟΣ (Christós) – Chrystus ΘΕΟΥ (Theoû) – Boga ΥΙΟΣ (Hyiós) – Syn ΣΩΤΗΡ (Sōtér) – Zbawiciel Przed liturgią uczymy dzieci śpiewać piosenkę o tematyce powołaniowej „Wszystkie moje troski” (tekst w części z cytatami). Warto poprosić kogoś o akompaniament gitary. Zadbajmy o to, aby każde dziecko miało tekst – nawet te dzieci, które jeszcze słabo czytają.

Maryja przyjmując prawdę Zwiastowania, stawiała się w trudnej sytuacji. Zgoda Maryi nie była obwarowana żadnymi warunkami i pozbawiona wszelkich zbędnych pytań. Człowiekowi trudno jest nagiąć swoją wolę dla drugiego. W wymiarze wiary powierzamy swoją wolę Bogu. Bóg zawsze przygotowuje człowieka do pełnienia Jego woli. Niepewność względem patrzenia na swoje życie przez pryzmat woli Bożej. Zawierzenie Maryi jako tej, która najpełniej zawierzyła swoje życie Bożemu planu.