Homilie niedzielne i świąteczne

Święci nie są jakąś specjalną rasą nadludzi, wyposażonych w tytaniczne zdolności i umiejętności. Święci odczuwali ludzką słabość, kruchość i niemoc. Także wiara, którą nosili w swoim sercu i która ich uczyniła świętymi, była często ciężkim zmaganiem pomiędzy wątpliwościami, niepewnościami i pokusami. O Janie Chrzcicielu Jezus wypowiedział słowa niezwykłej pochwały: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela (Mt 11,11). Po krótkim czasie ten „największy człowiek” zaczął mówić o swoich wątpliwościach co do osoby Jezusa: Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać? (Mt 11,3).

Dla ucznia mistrz jest punktem odniesienia. Mesjasz jest punktem odniesienia dla Jana Chrzciciela. Spotkał Jezusa, będąc jeszcze w łonie swej matki Elżbiety. Są w życiu trudne sytuacje (Jan Chrzciciel w więzieniu), ale ani mury, ani kraty, ani straże nie przeszkadzają w docieraniu wieści o tym, co dzieje się wokół nas. Jan posyła swych uczniów, by zdali mu relację z tego, co widzieli. Prorok pokłada ufność w Bogu, który go posłał. Posłuszeństwo Jana Chrzciciela nie jest ślepe. On poszukuje spełnienia proroctwa. Chrześcijanin słucha słowa Bożego i patrzy na rzeczywistość z perspektywy słowa.

Wychodząc od pytania Jana Chrzciciela, chcemy ukazać uczniom, że Jezus objawia się nam poprzez swoje słowa i czyny. Człowiek, który odkrywa tę Bożą obecność, uświadamia sobie, że jest zaproszony do pracy nad sobą. Pomoce: mały obrazek, który zachęca dzieci do refleksji, jaka jest ich wiara.

Serce jest jak strzałka kompasu – wskazuje konkretny kierunek. Serce pokaże skarb człowieka, bo przylega do niego. W walce duchowej chodzi o zdobycie serca. Gdy w sercu jest Bóg, nieprzyjaciel natury ludzkiej ma niewielkie szanse na inwazję. Serce rozkochane nie słucha nikogo poza umiłowanym. Serce mądre to takie, które czuwa nieustannie! Takie właśnie jest Serce Niepokalanej Maryi. Serce Matki Bożej odkrywa siebie w Bogu, który zna je od podszewki, po imieniu, w konkrecie miejsca i czasu. Bóg przychodząc, wprowadza ład. Tylko serce uporządkowane i umocnione jest w stanie przyjąć misję. Skarbem Boga jest człowiek. Jeśli serce przylgnie do Chrystusa, to będziemy wiedzieć, co należy czynić.

Jesteśmy już za progiem adwentu, staramy się codziennie wypełniać powzięte postanowienia. Są one nam konieczne do dobrego przeżycia tego czasu, jak również do dobrego przeżycia zbliżających się z każdą godziną świąt Bożego Narodzenia. Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny to ważne święto kościelne, liturgia dopuszcza teksty wspominające to wydarzenie. Maryję Bóg w sposób doskonały wyposażył w takie dary i zalety, by mogła stać się światynią Jego Syna Jezusa Chrystusa. Od raju trwa walka o wolność, walka o nasze człowieczeństwo, które dane nam przez Boga przy stworzeniu świata, zostało nam odebrane przez grzech. Maryja uczy nas wolności. Ona jest córką i matką wolności. Jest wolna od grzechu, nie dotykała ją pokusa grzechu i nie popełniła w życiu żadnego grzechu. Jest uosobieniem piękna człowieka, który jest w stanie łaski uświęcającej. Św. Paweł wzywa nas do obrania drogi Chrystusa, byśmy jak On walczyli o wolność i byli Jemu podobni w naszym postępowaniu.

Chcemy przybliżyć dzieciom trudną tajemnicę Niepokalanego Poczęcia, wskazując zarazem, że Maryja jest naszą przewodniczką na drodze wiary i orędowniczką w naszych wysiłkach, by trwać w łasce. Jednym z owoców rozważań będzie wypracowanie zwyczaju odmawiania modlitwy z objawień Niepokalanej św. Katarzynie Labouré. Pomoce: dwie kartki papieru formatu A4, na jednej duży napis NIE, na drugiej POKALANA; kartoniki wielkości obrazka z wydrukowaną modlitwą: „O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy” oraz awersem i rewersem cudownego medalika św. Katarzyny Labouré – do rozdania dzieciom pod koniec kazania.

Dwa adwentowe aspekty – przyjście Jezusa przy końcu czasów i narodzenie w Betlejem – staną się tematem homilii i rozważań. Symbole adwentowe. Co nam mówi prorok Izajasz? Konieczność głoszenia Ewangelii. Pokój królestwa Bożego. Zbliża się nasze zbawienie. Nieustanna potrzeba czujności w oczekiwaniu na przyjście Pana. Człowiek potrzebuje utwierdzenia w świętości na przyjście Chrystusa. Jezus Chrystus pasterzem swojego ludu.

Wobec pytań o cel ostateczny, poruszamy się w ciemnościach i po niepewnym gruncie. Wierzący pytają o wolę Bożą i jej wypełnienie. Dostajemy dwie podpowiedzi: Postępujmy w światłości Pańskiej (Iz 2,5) i Przyobleczmy się w zbroję światła (Rz 13,12). Gdzie panuje światłość Boża, tam nie ma ciemności. Odrzućmy ciemność, bo nie jesteśmy na nią skazani! Jesteśmy dziećmi światłości! W codzienności nie widzimy przychodzącego Pana. Brak uwagi to zaproszenie dla złodzieja. Zaniedbania w czujności to wręcz zachęta do kradzieży. Trzeba przetrzeć oczy, by me życie nie płynęło gdzieś obok mnie. Zrzućmy z siebie łachmany letniości i bylejakości. Przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa (Rz 13,14).