Homilie niedzielne i świąteczne

Święto Ofiarowania Pańskiego nawiązuje do tradycji żydowskiej. Dzisiejszy człowiek wyrzuca Boga ze swojego życia. Rodzice poddają dzieci współczesnym bożkom. Konsekwencją tego są ból i łzy. Gromnica nawiązuje do wydarzeń paschalnych. Przypomina sakrament Chrztu świętego. Jej światło ma nas prowadzić przez życie. Zaproszenie do refleksji nad życiem w blasku płomienia gromnicy.

Wspominamy dziś Maryję i Józefa, którzy po 40 dniach od narodzenia Jezusa zgodnie w wymogami Prawa Mojżeszowego ofiarowują swego syna w świątyni jerozolimskiej. Prawo wykupu pierworodnego ustanowił Mojżesz, ponieważ każde dziecko pierworodne należało do Boga i trzeba było poprzez przepisaną ofiarę dokonać jego wykupu. Święto dzisiejsze posiada dwie nazwy, wyarażają one dwie postawy potrzebne w chrześcijańskim życiu. Ofiarowanie Pańskie. Ofiarować to znaczy oddać Bogu to, co dla mnie najdroższe. Konsekwencją tego będzie zaufanie, że Bóg zna moje życie i wie, czego najbardziej potrzebuję. Chcę całe swoje życie, jego trudy i lęki, choroby i radości złożyć przed Bogiem jako ofiarę z tego, co dla mnie najcenniejsze. Matki Bożej Gromnicznej. Zwyczaj błogosławienia świec tego dnia jest bardzo stary. Trzymamy zapalone świece, bo pragniemy być podobni do Maryi i Symeona, którzy na swoich rękach trzymali Jezusa. Pragniemy to czynić w czasie tej Eucharystii i zawsze wówczas, gdy zagraża nam niebezpieczeństwo.

Obrzęd oczyszczenia Maryi oraz ofiarowania (wykupienia) Jezusa w Świątyni Jerozolimskiej był wypełnieniem prawa żydowskiego. Sensem obrzędu było przypomnienie, że każde stworzenie jest własnością Bożą. Dzisiaj wszyscy ochrzczeni stają się dziećmi Boga i Jego szczególnym królestwem. Osoby konsekrowane potwierdzają swoją wyjątkową przynależność do Jezusa, składając dodatkowe ślubowanie zakonne. Pomoce: małe świece, np. do podgrzewaczy lub podobne, z przyklejonymi karteczkami zawierającymi imiona osób konsekrowanych pracujących w parafii lub nazwy znanych zakonów (wyrazy można napisać wprost na metalowej osłonie świec do podgrzewaczy); liczba świec powinna odpowiadać liczbie dzieci na niedzielnej Eucharystii.

Powołanie człowieka do łączności z Bogiem wskazuje na szczególny charakter ludzkiej godności. Choć raz wybrałem Boga, to jednak każdego dnia swoim życiem ten wybór powinienem potwierdzać. Człowiek zaproszony jest do dialogu z Bogiem od chwili narodzin. Człowiek żyje w pełnej zgodności z prawdą, jeśli w sposób wolny uznaje miłość Boga wobec siebie i z radością powierza się Panu Bogu. Drogocenna krew Chrystusa mówi nam o tym, jak wielką wartość ma człowiek w oczach Bożych, skoro za niego cierpiał Syn Boży. Aby mieć skarb w niebie, należy odkrywać Boga w Jego przykazaniach i obecność Bożej miłości w drugim człowieku. Dzisiaj, kiedy obchodzimy Światowy Dzień Trędowatych, pomyślmy o tych wszystkich chorych na trąd i o bliźnich spieszących im z pomocą. Zastanówmy się też nad trądem duszy i nad sposobem uwolnienia się od niego.

Ciemność nie jest środowiskiem naturalnym człowieka. Metoda odkładania decyzji do jutra nigdy nie prowadzi do zmian. Spojrzyj na siebie (nie na drugich) spojrzeniem wiary. Na końcu tunelu jest światło! Wierzący wie, że wystarczy zwrócić się w tę stronę i wyruszyć w drogę z Jezusem i za Jezusem! Bóg daje możliwości i stwarza okazje. Konkrety Bożego zaproszenia: adoracja Najświętszego Sakramentu i codzienna modlitwa, Eucharystia. Nie wymyślaj zbyt wiele, bo skończy się tylko na wymyślaniu. Doświadczamy, że grzechy przytłaczają, a bezsens i pośpiech zadomowiły się w sercu. Sam się nie zbawisz! Tylko Jezus może zbawić. On nie zważa na grzech – koncentruje się na przebaczeniu. „Pójdź za Mną!” skierowane jest do ciebie i dla ciebie, tu i teraz, dzisiaj. Bóg zaskakuje nas pośród codziennego życia. Zostaw to, co wiąże, ogranicza, uzależnia. Trzeba towarzyszyć Panu, słuchać i patrzeć.

Jezus powołuje uczniów, ponieważ będzie potrzebował pomocy w pracy wyznaczonej Mu przez Ojca. Jasno im uświadamia, że są Mu do tej pracy potrzebni. Bóg potrzebuje pomocy ludzi w głoszeniu Bożej miłości. Dzieci najpełniej wyrażają miłość wobec rodziny w swoich domach. W ten sposób naśladują Jezusa. Pomoce: - kilkanaście piłeczek pingpongowych (rozrzucone po kościele, a następnie zebrane przez dzieci, będą obrazem udzielania sobie wzajemnej pomocy); - duża liczba małych rybek wyciętych z papieru (rozdane dzieciom będą nawiązaniem do powołania rybaków na apostołów i symbolizują zadanie łowienia dusz ludzkich); - piosenka „Barka”.

Obraz Baranka – zapowiedź królestwa pokoju i miłosierdzia. Obraz Baranka w historii zbawienia (Abraham, Mojżesz, Izajasz). Spełnienie proroctw – zbawcza męka Chrystusa. "Dlatego musiał się upodobnić pod każdym względem do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym arcykapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu. W czym bowiem sam cierpiał będąc doświadczany, w tym może przyjść z pomocą tym, którzy są poddani próbom" (Hbr 2,17–18). Przykład życia i śmierci św. Jana Pawła II. Każda Eucharystia jest spotkaniem z Barankiem Bożym w drodze do wieczności.

Życie chrześcijanina jest wymagające. Każdego dnia powinno być ono odpowiedzią na wezwanie Boga, który wzywa nas do gorliwej służby. Druga pieśń o Słudze Pańskim ukazuje nam, że dar powołania otrzymujemy od Boga już w łonie matki. Prorok Izajasz jest zwiastun ważnych proroczych przepowiedni. W liturgii słowa ukazuje się nam wybraniec Jahwe, który jest przykładem prawdziwego sługi. Szczególne powołanie Pawła do apostolstwa. Łaska Boża i pokój jako szczególny dar otrzymany po zbawczej męce, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. Ofiara Bożego Baranka jest stale aktualizowana w Kościele i dokonuje się podczas każdej Mszy św. Przypominają nam o tym słowa: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata”. Wypełnieniem drugiej części proroctwa Izajasza jest Kościół. To w Nim i przez Niego wypełniają się proroctwa mesjańskie Starego Testamentu.