Homilie niedzielne i świąteczne

Kiedy Jezus mówi o miłości, jest to zawsze jej szczególny rodzaj – miłość bezinteresowna, kochanie drugiego dla niego samego, bez liczenia na coś dla siebie. Możemy powiedzieć, że nowością ewangelicznej miłości jest to, że mamy kochać tak, jak Jezus nas umiłował – i wiemy, jak Jezus nas ukochał: do ostatniej kropli swojej krwi na Kalwarii! Kochanie w ten sposób, jak nakazuje Jezus, nie jest możliwe po ludzku; potrzeba Bożej łaski, aby kochać w ten sposób! Oczywiście zdarzają się w życiu sytuacje bardzo trudne, kiedy kochanie bliźniego jak siebie samego jest niezwykle wymagające… Tylko żyjąc w sercu Jezusa możemy kochać tak, jak On nas do tego zaprasza.

Miłość – to słowo jest nam dobrze znane. Jest przecież powszechnie przez nas wszystkich wypowiadane, a zarazem dla wielu z nas tu obecnych nie ma ono żadnego głębszego sensu, nie ma żadnego odniesienia w życiu codziennym. Był 1 sierpień 1941 roku. W obozie oświęcimskim na placu apelowym w równym szeregu stali wychudzeni ludzie, brudne obdarte pasiaki wisiały na nich, dochodziła osiemnasta a oni tak od ósmej stali i stali. Wreszcie pojawił się Fritzsch, miał wybrać dziesięciu na śmierć głodową za jednego zbiega. Zostaliśmy stworzeni, aby kochać. Im więcej kochamy, tym bardziej jesteśmy szczęśliwi. Pan pragnie, abyśmy byli szczęśliwi tu na ziemi. Aby w pełni być szczęśliwym, trzeba przebywać z tym kogo się kocha. By kochać Boga musimy Go dobrze poznać, tak jak dobrego przyjaciela.

Św. Jan Ewangelista słynie z określonego sposobu pisania – dość często powtarza te same słowa. W dzisiejszym fragmencie widać wyraźnie ten zabieg. Dziś powtarzają się słowa: „miłować – wielbić”. Św. Jan przypominał, że najdoskonalsze uwielbienie Boga polega właśnie na miłości. Miłość – to słowo często używane. Różni ludzie w rozmaity sposób definiują uczucie miłości. W nauczaniu Jezusa pozostał dla chrześcijan wzór miłości: Miłujcie się tak, jak Ja was umiłowałem. Miłość jest obecna (powinna być obecna) w całym życiu, w chwilach wielkich i uroczystych, ale przede wszystkim w powszednich, codziennych obowiązkach. Miłość często pozostaje niewidoczna – nie jest krzykliwa, nie rzuca się w oczy, a mimo to z uporem wpływa na kształt naszego życia.

W dzisiejszym świecie, w którym człowiek udowadnia coraz większe panowanie nad dziełem stworzenia oraz coraz większą wiedzę, która daje poczucie pewności, trzeba przypominać prawdę o Bogu zatroskanym o losy każdego z nas. Deizm uznawał istnienie Boga i akt stworzenia, ale mylił się, co do kwestii obecności Stwórcy w historii stworzonego świata. Jezus przypomina swoim uczniom, że nie są sami – On, jako Dobry Pasterz idzie na czele swoich owiec i ma je pod opieką. W chwilach trudnych nasza wiara wystawiona jest na próbę. Być człowiekiem zmartwychwstania to znaczy trwać przy Bogu nawet w chwilach ciemności.

Dzisiaj już czwarta niedziela od Wielkanocy, Niedziela Dobrego Pasterza. Dzień modlitwy o powołania do służby w Kościele. Kim jest dla Ciebie ksiądz, który często staje na drodze Twego życia? „Mający otrzymać święcenia pada na twarz, całym ciałem, czołem dotyka posadzki świątyni, a w tej postawie zawiera się wyznanie jakiejś całkowitej gotowości do podjęcia służby, jaka zostaje mu powierzona. Ceremonia ta pozostawiła głęboki ślad w moim kapłańskim życiu. Kiedyś po latach – w Bazylice św. Piotra, na początku Soboru – mając przed oczyma ten moment święceń kapłańskich, napisałem utwór poetycki, którego fragment warto tutaj przytoczyć: To Ty, Piotrze. Chcesz być tutaj Posadzką, by po Tobie przechodzili…”

Każdy z nas jest owieczką, którą Pan Jezus nosi na rękach. Pan Bóg w tym, aby się o nas troszczyć korzysta z pomocy innych ludzi. Jesteśmy owcami w stadzie Pana Jezusa, On jest Dobrym Pasterzem i chce naszego dobra. Nawet jeśli zabłądzę, Pan zawsze jest gotowy mi pomóc. Żeby iść za właściwym Pasterzem, muszę się nauczyć Jego głosu. Robimy to poprzez przystępowanie do sakramentów, modlitwę, czytanie Pisma Świętego. Pomoce: Obrazek Pana Jezusa jako pasterza, z owieczką na ramionach. Zdjęcia, na których rodzice trzymają dzieci na rękach, gdzie kapłan trzyma dziecko na ręku w trakcie sakramentu chrztu św. lub inne, podobne w wymowie.

Wiele już lat minęło jak król Jan Kazimierz wypowiedział we Lwowie przed obrazem Matki Bożej znamienne słowa: „Wielka Boga Człowieka Matko. Ja Jan Kazimierz do najświętszych stóp twoich przypadłszy Ciebie dziś za Patronkę moją i za Królową państw moich obieram…”. Ponad dwa tysiące lat temu miało miejsce inne zdarzenie – zdarzenie, które odnotował Jan Ewangelista – bo był świadkiem i do niego odnosiły się słowa „Niewiasto oto syn twój… Oto matka twoja”. Wówczas Jan nie powiedział żadnego słowa – jedynie wziął Ją do siebie. Maryjo przyjmij odpowiedzialność za przeszłość. Nauczycielem tej wierności był bł. kard. Stefan Wyszyński, to za jego czasów św. Jan XXIII ogłosił Królową Polski – główną patronką Ojczyzny naszej. Przyjmij odpowiedzialność za przeszłość – bo przyjęcie takiej odpowiedzialności jest aktem sprawiedliwości i taki winien być styl życia osobistego, społecznego, kościelnego i narodowego.

Smutni byli uczniowie ewangelicznego poranka. Całonocna praca nie przyniosła owoców. Dziś Jezus zadaje pytanie: Dzieci, czy macie co na posiłek? Jedni odpowiadają „nie”, bo poszukiwali, ale mają puste sieci. Drudzy pytania nie usłyszą. Pytanie to wydaje się bezsensowne. Człowiekowi, który zagubił się w materii, Kościół stawia dziś w imieniu Jezusa pytanie: „Dzieci, czy nie macie co do jedzenia?” Jezus nas, ludzi prawdziwie wierzących, wybiera i posyła nad brzeg, gdzie dokonuje się połów, gdzie ludzie pogrążeni w morzu materii poszukują pokarmu. Posyła na brzeg i mówi: macie stać się świadkami, którzy powiedzą za Jezusem: zarzućcie sieci po prawej stronie łodzi. Dziś do nas wszystkich zwraca się Zmartwychwstały Pan i woła: Chodźcie, posilcie się. A jutro będziecie mieli więcej nadziei i więcej siły, by zarzucić sieci po prawej stronie łodzi.