Pozostałe kazania

Księga Tobiasza została napisana w II wieku przed narodzeniem Chrystusa. Opisuje nam ona historię życia Tobiasza i jego syna, o tym samym imieniu. Opowieść o wędrówce Tobiasza jest pełna przygód, dobrych i złych niespodzianek. Ostatecznie kończy się bardzo dobrze. Tobiasz wraca do swego ojca, przynosi mu lekarstwo na oczy i pożyczony majątek. A w czasie wędrówki poznaje Sarę, którą bierze za żonę. Dzisiejszy fragment jest wspólną modlitwą Sary i Tobiasza w noc poślubną. Na początku swojej wspólnej wędrówki przez życie zanoszą oni do Boga prośbę o błogosławieństwo. W modlitwie Tobiasza i Sary są zawarte fundamenty biblijnej wiary w ważność i wyjątkowość małżeństwa. W Ewangelii Jezus używa obrazu budowania domu na piasku lub na twardej skale. Ufna modlitwa Tobiasza i Sary jest zobrazowaniem budowania przyszłości na trwałych fundamentach. Jako uczniowie Chrystusa przyszliśmy na liturgię, aby przypomnieć sobie Boże obietnice zapisane w Biblii i poprosić Go o błogosławieństwo dla naszych nowożeńców.

Jezus polecił Apostołom i ich następcom, aby szli i nauczali wszystkie narody. Mieli również udzielać chrztu w imię Trójcy Przenajświętszej. Kościół posłuszny temu poleceniu czyni tak do dziś. Chrzest był i jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego. Jest bramą dla wszystkich sakramentów. Włącza człowieka we wspólnotę Kościoła. Początek chrztu jest w krzyżu, z którego wypłynęła woda i krew, czyli chrzest i Eucharystia. Istotą chrztu, jak każdego sakramentu, są słowa i czyny. Polanie wodą oznacza obmycie z brudu grzechu, związane z nagością, czyli porzuceniem tego, co stare, światowe. Namaszczenie krzyżmem oznacza wyślizgnięcie się złu. Biała szata jest symbolem czystości i pierwotnej doskonałości. Oznacza także świętość. Znak krzyża na czole, który czyni kapłan, a później rodzice i rodzice chrzestni. to znak przynależności do Jezusa. Zapalenie świecy to zaproszenie Jezusa do swojego życia. Chrzest odpuszcza grzech pierworodny. Włącza we wspólnotę ludzi wierzących. Dzięki temu ochrzczony może przygotować się do przyjmowania kolejnych sakramentów świętych, karmić się słowem Bożym i korzystać z pomocy duchowych Kościoła. Chrzest to nie tylko przywileje, ale również zobowiązania. Jesteśmy wezwani, by każdego dnia głosić innym o Jezusie Chrystusie, w którym zostaliśmy zanurzeniu w dniu chrztu świętego.

"Kościół stale sprawuje Eucharystię, znajdując w niej „źródło życia i świętości” (por. Litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa), znak skuteczny łaski i pojednania z Bogiem, zapowiedź życia wiecznego" (św. Jan Paweł II, Encyklika „Redemptor hominis”, 10). "Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi. I wtedy odda każdemu według jego postępowania" (Mt 16,27). "Uwierzyć w Syna ukrzyżowanego, to znaczy „zobaczyć Ojca” (por. J 14,9), to znaczy uwierzyć, że w świecie jest obecna miłość i że ta miłość jest potężniejsza od zła jakiegokolwiek, w które uwikłany jest człowiek, ludzkość, świat. Uwierzyć zaś w taką miłość, to znaczy uwierzyć w miłosierdzie. Miłosierdzie jest bowiem nieodzownym wymiarem miłości, jest jakby drugim jej imieniem, a zarazem właściwym sposobem jej objawiania się i realizacji wobec rzeczywistości zła, które jest w świecie, które dotyka i osacza człowieka, które wdziera się również do jego serca i może go „zatracić w piekle” (Mt 10,28)" (św. Jan Paweł II, Encyklika “Dives in misericordia”, 7).