Pozostałe kazania ,21 września 2013

Nasze ziemskie życie jest też czasem budowania. Choć lepiej powiedzieć, że jest czasem przygotowania do wejścia do gotowego już domu, przygotowanego przez Boga. Każda chwila życia przybliża nas do tego momentu. Święty Paweł nazywa nasze życie pielgrzymowaniem. Przemierzamy drogę naszego życia wybierając różne cele, różne kierunki. Nie zawsze nasze pielgrzymowanie prowadziło nas najkrótszą drogą do Boga. Dzisiaj warto byśmy na chwilę się zatrzymali. To zatrzymanie ma kilka wymiarów. Pierwszy polega na zastanowieniu się nad swoim życiem. Kiedy wędrujemy i nie znamy drogi, zatrzymujemy się, by podjąć decyzję co do dalszej wędrówki. Drugim wymiarem zatrzymania jest odpoczynek i wytchnienie. Chodzi jednak o szczególny odpoczynek – w Bogu. Tą okazją do odpoczynku jest każda chwila spędzona z Bogiem. Szczególnie ważnym czasem jest Eucharystia. Ciało Chrystusa jest naszym pokarmem na drodze do domu Ojca. Jezus przygotował mieszkanie dla nas wszystkich. Przygotował je także dla naszego brata N. Dlatego nasza dzisiejsza modlitwa jest przepełniona chrześcijańską nadzieją.

Księga Tobiasza została napisana w II wieku przed narodzeniem Chrystusa. Opisuje nam ona historię życia Tobiasza i jego syna, o tym samym imieniu. Opowieść o wędrówce Tobiasza jest pełna przygód, dobrych i złych niespodzianek. Ostatecznie kończy się bardzo dobrze. Tobiasz wraca do swego ojca, przynosi mu lekarstwo na oczy i pożyczony majątek. A w czasie wędrówki poznaje Sarę, którą bierze za żonę. Dzisiejszy fragment jest wspólną modlitwą Sary i Tobiasza w noc poślubną. Na początku swojej wspólnej wędrówki przez życie zanoszą oni do Boga prośbę o błogosławieństwo. W modlitwie Tobiasza i Sary są zawarte fundamenty biblijnej wiary w ważność i wyjątkowość małżeństwa. W Ewangelii Jezus używa obrazu budowania domu na piasku lub na twardej skale. Ufna modlitwa Tobiasza i Sary jest zobrazowaniem budowania przyszłości na trwałych fundamentach. Jako uczniowie Chrystusa przyszliśmy na liturgię, aby przypomnieć sobie Boże obietnice zapisane w Biblii i poprosić Go o błogosławieństwo dla naszych nowożeńców.

Jezus polecił Apostołom i ich następcom, aby szli i nauczali wszystkie narody. Mieli również udzielać chrztu w imię Trójcy Przenajświętszej. Kościół posłuszny temu poleceniu czyni tak do dziś. Chrzest był i jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego. Jest bramą dla wszystkich sakramentów. Włącza człowieka we wspólnotę Kościoła. Początek chrztu jest w krzyżu, z którego wypłynęła woda i krew, czyli chrzest i Eucharystia. Istotą chrztu, jak każdego sakramentu, są słowa i czyny. Polanie wodą oznacza obmycie z brudu grzechu, związane z nagością, czyli porzuceniem tego, co stare, światowe. Namaszczenie krzyżmem oznacza wyślizgnięcie się złu. Biała szata jest symbolem czystości i pierwotnej doskonałości. Oznacza także świętość. Znak krzyża na czole, który czyni kapłan, a później rodzice i rodzice chrzestni. to znak przynależności do Jezusa. Zapalenie świecy to zaproszenie Jezusa do swojego życia. Chrzest odpuszcza grzech pierworodny. Włącza we wspólnotę ludzi wierzących. Dzięki temu ochrzczony może przygotować się do przyjmowania kolejnych sakramentów świętych, karmić się słowem Bożym i korzystać z pomocy duchowych Kościoła. Chrzest to nie tylko przywileje, ale również zobowiązania. Jesteśmy wezwani, by każdego dnia głosić innym o Jezusie Chrystusie, w którym zostaliśmy zanurzeniu w dniu chrztu świętego.